İhbar edilesi düşleri var mevsimin aslında mevsimin kendine duygu özlemde saklı dökülen yapraklar belki de kökünden ayrı düşmemek adına temenni ediyor yalancı mevsim ve temkinle yaşıyor ve yaşatıyor insanlara yalancı baharı:

Hem çok mu bir kez yalan söylemişse mevsim üstelik tüm insanlık yalana meyletmişken bir ömür çok mu mevsimin kendini ihbarı?

Salkım söğüt gezinen rüzgârın gizine âşık oldu evren

Köhne evlerde

İzbelerde sürüklenen ve sürükleyen rüzgâr

Sustu işte ansızın

Susturmaksa insanların ısrarını ve isyanını

Sökün etti güneş

Mağdur bir gölgenin izniyle açtı bir bir

İçinde saklı bunca çiçek.

Hüznün bir beddua olduğuna kani idi Yaratan

Sözlenen aşkla özlem giderdi mevsim

Dibi görünen kuyuya sundu iksirini

Gizini latife bilen şair bile özendi mevsime

Hem bunca mevsimsiz aşk değil miydi ki

Özveri ile yaşar ve severken

Ağır mı gelirdi insana sevmek?

Sevilmek filan da değilken maruzatı üstelik.

Yuhalandı sözcükler

Kibirli imgelere göz kırptı mevsim

Aşkın şakıyan sesinde secde etti kuşlar

Kelebek mizaçlı ömürler sökün etti birden

Bir bilinmezi kuşanmıştı madem şair ve mevsim

İzbelerde saklı hayaletlerden çok mu farklıydı

Hani içine saklandığı o şaşalı gizem.

Latif rüyalar

Şuh yalanlar

Şaibeli gölgeler neydi ki?

Yalancı baharı ihbar eden

Sevgiyle kuşanan bir mevsimden

Zarar gelir miydi hem?

Sökün edendi Aralık

Kış güneşine tav oldu insanlık

Bir nefese aşk ile bakan

Aşka iman gücü ile daha da inanan

Solunda güneş

Sağında Besmele ve kalem

Dingin bir ömre özlemiyle

Büyüdü de büyüdü gözünde şairin

Mademki mevsimdi kandıran

Kanmakla mükellef bir rica belki de

Tutunmaksa hayata aşkla yeniden.