Hangi özlemin rengidir aşk ve hangi kayrada saklıdır sırlar?

Bir düş gemisine binersin ve açarsın yelkenlerini en çok dokunulmazlığında ufkun kaygılarına rest çekersin.

Acının amblemidir şarkılar bazense haris gölgelerdir seni yolundan alıkoyan.

Uzandığın kadar hayata uzağındasındır da dünün.

Meali yoktu anlamsızlığın bazen anlamsızlıktır anlam olmaya meyleden hele ki aralıksız Rabbini andığında sadece huzur dilersin en çok sevginin kökünde yeşerir de umut ve işte mevsimsiz bir ekindir özlem aşkın hatırına hasret denen çalgıda saklıdır çaresizlik.

Kaybolmaktansa kaybetmektir belki elindekileri ve bir bir kayarken ellerinden anlarsın hayatın değerini.

Sevgiyle eşleşir her duygu sararan güncesini yırtıp atmak istersin ve devasa sağanaklar eşlik eder.

Sarmalında düşlerin, yürekteki inilti.

Martaval okuyan gölgelere yüklediğin sitem.

Sireni aralıksız çalan duygulardır işte evreleri ölgün dünün ve devre dışı bırakmaksa dünü bıçkın rüzgârın sırtına binersin aslında sensindir içine esen dışta kalan her kımıltı suskunluğa ömür biçer bazense bedeller ödersin bandrolü kayıpken iksirli hayatın aslında randıman almaktır hayattan elbet adına mutluluk denen ama öylesine seker ki bir duygudan duyguya gözünü sakındığın kimse aslında dokunulmazlığını ilan eder gözünde.

Redifler ısrarcıdır bazen yazdığın şiirin adını unutursun çünkü her noktayı koyduğunda yeniden umut etmektir peşine düştüğün yeni şiir tıpkı yeni bir gün gibi ışır her yazmaya durduğun şiir ve işte hayatın öyküsü taşar da taşar mısralardan.

Öykündüğün aslında mutluluktur şiirin kimi zaman dişinin kovuğunda kalır hele ki her zerrenle ait olduğun hayatı da şiir gibi solurken.

Solgun imgeler bazen ölüdür yazılmayı bekleyen.

Yangından kurtaracağın ilk sözcüğü dikersin şiirin peçesine sonra savrulur o sözcük ve zincirleme doluşurlar şiir denen trene.

Aşksa kaçak yolcusudur şiirin ve bileti olmadığı için sürekli kaçar senden belki de sensindir aşktan kaçan nihayetinde kaçan kovalanır misali yolun kesişir aşkla en çok da özlemin namelerinde hazır ol’a durur sözcükler.

Her beklediğinde kolay kolay da gelmez aklına şiirin ilk hecesi aslında içinde kaybolduğun o boşlukta bilmelisin de şiire denkkk düştüğünü…

Şiir aslında sessizliktir.

Şiir aslında gürültüye teslim olmaktır.

Şiir aslında tesellindir tescillenmek üzere sana aralıksız göz kırpan bir ışık gibi.

Bazen sarıda beklediğin şiir.

Sonra da geçiş hakkı tanımaz sana hissettiklerin çünkü içine düştüğün o kaos aslında şiire hazırlanan bir zemindir.

Emin olmadığın kadar kendinden aslında kalemdir direktif veren ve işte şiir aşkın kalemidir aslında kalemdir aşkın şiire dönüştüğü ve aşk dolu tek sözcük düşer sayfaya üstelik hangi sözcük olursa olsun şiirin aşkla yazıldığı aslında senin şiire duyduğun aşk ve aşkın şiirsel sunumu üstelik tüm hücrelerinle coşkuya eşlik ettiğin.

Yaşama sevincindir şiir ve yalıçapkını bir özlemle sözcüklerin kanatlandığı tıpkı ruhundaki özlem gibi bedene dahi gerek duymadığın ve kilitli tüm çekmeceler tek tek açılır ne zamanki yüreğin şiire acıksa.

Şiirdir açlığını giderdiğin.

Açlıktır ruhunu giydiren.

Doyumsuz bir özlemdir şiire olan teslimiyetin ve sözcükler de bir bir çözülür ve işte tüm zincirlerinden kurtulursun.

Şiirdir seni özgür kılan ve hürriyettir duyguların şiire dönüştüğü ve şiir öylesine bir bağdır ki hayatla aranda kurduğun ve işte mutlusundur ve huzurlu ne zamanki yürek şiir şiir açsa en azından her şeyi bir süreliğine unuttuğun ve ertelediğin tüm dertlerden arınmaktır şiir en azından bir süreliğine ayaklarının yerden kesildiği ta ki bir sonraki şiirini yazana değin.