Card image cap
Şi̇i̇r i̇çi̇mde şehi̇r başucumda

Ulema düşlerin bekçisi

Zamanın kanayan yarasından süzülen

İsli hüznün eremediği mertebe

Dokunaklı şiirlerde bir arpa boyu dahi

Yol alamadığım külüstür hayat yolunda

Sorularına muhatabım bilinmezin

Ve açık yakasında şehrin

Dillenen ruhuma adaklar adıyorum.

 

Şehir eriyor içimde;

Şiir içimde şehir başucumda

Ve yalnızım, karadan bozma

Beyazın tülüne vakıf bir perdeyim

Kanatlarımda dolunay

Erirken hece hece

Yaftalanmış hacimsizliğinde zulmün

Ben sancılanıyorum ansızın

Ölüm kokan ellerinde habis düşlerin.

 

Patavatsız muhatabı bir sefil im’im

Dişlediğim her duygu kalırken boğazında şiirin

Köhne bir lahit nazarında

Derdest edilmiş yüreğin kalbura çıkmış minnetiyim

Doğasında vücut bulduğum asaletin

Densiz cümlelerime tuz ruhu döktüğüm

Semazen bir benliğin közüyüm.

 

Aşkı anıp da geçmeden gün’üm

Bülbül olsam keşke dilinde içimdeki bezgin gül’ün.

Maviden bozma her aydınlığa sahibim işte

Oysaki tek sahibim Rabbime geçer benim nazım

Yüreğimin yongası o yetim düşlerim.

 

Feri sönse de gecenin

Fettan bir gölgeden bile kısa içimdeki feveran

Katıksız hecelediğim dilimde hep gönül sesim

Aşka biat hücrelerimde

Kanamalı bir hikâyeyim nazarında âlemin.

 

Serden geçtiğim yardan geçtiğim…

En çok kendimden ve yarından geçtiğim…

Geçemediğim köprülerin ayağıyım

Kırılan diz/e/lerin de tek tanığı

Körebe sevdalar nadasa almışken mutluluk dileklerini.

 

Kardığım mevsimle içli dışlı

Serptiğim her tohum nasıl ki içten içe dertli

Tutamadığım dilimde

Sayıp döktüğüm mevsimlerde

İçimde raks eden hüznün ekimi

Etti beni yerimden yurdumdan

İrkildiğim hangi doğaüstü güç ki

Muteber bir ömrü ben ölüme yeğledim?

Toplayın artık içimi, dışımı

Sona varan bir lades derlediğim masalı da

Geçirirken zimmetine.