Card image cap
Neyse fermani rabbi̇mi̇n eyvallah

‘’bir sen bir dünya, bir Cumartesi bir yalnız

özür dilerim ama Cumartesi böyle bir şeydir işte

ben yalnız bırakmak istemezdim ama seni

benden değil bu yalnızlık kimseden değil

ilk Cumartesiden, o ilk insan yalnızlığından.’’

( H. Ergülen)

 

 

 

Mavi bir dünya olmaktı özlemim

Ölümle itham edilen ömrün külüstür bagajı:

Neler saklıydı dilimde,

Tabibim Rabbim

Öznemde serili secdem.

 

Aşkla erdim ben güne

Günden arda kalan hep mi hüzün?

Sehven yenik düştüm evrene:

Közümde izdiham, düşlerimde hep özüm.

 

Saklı sarnıcın gizemiyim:

Gizem ötesi varamadığım yakanın çiçeği:

Ne dirim ne leşim yeter ömrüme

Katık yaptığım her mevsim

Saklı içinde iyi niyetim.

 

Fecrinde hazan saklı meramın

Meramın satır başı ve sahibi iken Huda’nın

Tüm dualar, recmedilen vasıfsız imgelerin

Tezahürü düşerken yakamdan bir gece vakti.

Elemin, sevdanın yankısı

Silinmez kulaklarımdan illa ki.

 

Gözledim yolunu muradın:

Hani dillenen yürekte dinlenen.

Aşkla şerh düştüm en erken vakti sabahın

Göğe dokunduğum kadar da huzurun ta kendisi.

 

Riyası var ya da yok beşerin

Aşkla ve acıyla imtihanı hep geçtim.

Ölüme dönük yüzünde kelamın

Bir satır başı diledim ki yoktu kesilmiş hesabı.

 

Söylemler nazarında varlığın;

Sevdalı şiirlerle anlattım sözüm ona derdimi.

Sevip baş koyduğum ömrü de yıldızlarla süsledim:

En yaşlı ve en yaslı acı hala mı tatmadığım?

 

Bir mizansen ki sözcüklerin istilası;

Bir sevda ki Rabbin yolunda serildiğim;

Bir metazori iklim

Elbet sevgiyle ekip acıyla b/içtiğim.

 

Sönmeden duam,

Silinmeden elimin izi.

Karmadan dünü günü b/öldüğüm her şer vakti:

Elbette hayra yordum:

Halim darmaduman

Dostluğa diktim gözümü

Allah yolunda biçtiğim her sıfatı

Umut diye içtim

Sönmeden feri kıblemin

Kanıksadığım kadar hayatı yakama diktim.

Yakardığım kadar da aş erdim

Sehven yaşadım sehven öldüm

Şirk koşanlardan köşe bucak kaçtım:

Neyse fermanı Rabbimin, Eyvallah.