İsmi̇nle yaşa

Bir düş’ün yankısıydı içimdeki şehir ve renklere ömür ve de kılıf biçen bir şiirden ötesi değildim…

Yalnızlığın kıblesinde saklıydım bir ömür

Sancılı rüzgârın da eşkâlinde yanık sesi türkülerin

Meali hiçlik olan şiirler diktiğim

Mevsimin aruz vezninde saklı bir yapraktan öte

Üşüyen ellerime yağan kar tanelerinden nasiplendiğim

Irkı olmayan bir acıydım

Mevsime şapka çıkarttığım

Lakin sırtımdan çıkarmadığım hüzün hırkam…

Söküklerinde ömrün

Sinmeden ve yaşadığım günün de peçesinden sarkan

Bir arazdım

Bir yaraydım büyümesinden haz ettiğim

Yamaladığım kadar göğü

Gümbürtüye giden mutluluğun da firarisi bir heceydim…

Kimi, aşk diye düşmüşken yola…

Kimi, Gül diye çağırırken adımı

Tehir ettiğim de hiçliğim

Teyit ettiğim içimde sönmek bilmeyen ateşin

Feveranı

Hatta tek tek kıvılcımını

Sokarken içimdeki aydınlığa

Büyüse de acılarım

Açısı olmayan şehirlerin

En çok de İstanbul’un müdavimi bir şiirdim

Gazabından korktuğum kadar

Aşkına talip ve müptela

Rabbin tanıklığında sürüklendiğim ömür

Denen güzergâhta

Bıçkın ve de şişkin bir rüzgârdım sözüm ona

İçin için esen

Yalnızlığı ile üşüyen şiirin de

Dizelerinde yaşayan bir heceydim herkesten de öte.

Gaipten gelen coşkum

Bitimsiz nazım, niyazım

Çöp bacaklı resimlerde

Hala çocuk kalabildiğim

Hala masumiyeti savunduğum

Savrulduğum kurak topraklarda

Aidiyet duygumla sorgulandığım

Nihayetinde kendimi, Rabbim bulduğum

Afaki bir mutlulukla

Yıldızların kırpık kuyruğunda

Kimi zamansa Yıldız olmayı reddettiğim…

Adınla yaşa demişti madem bana Rabbim

Mademki babamın koyduğu isimle

Yaslayacaktım sırtımı Mevla’ma

Çınarım göçse de seneler evvel

Rahmetin ve sevginin kucağında doğmuştum ben

Tefe koysalar da beni hem…

Rengimle mahcup

Aşkımla mecnun

Yalnızlığımla serkeş bir meczup

Gölgelerden haz etmediğim kadar

İnzivada geçen ömrüm ve kıblem

Mademki ol, demişti Rabbim:

Defalarca doğdum ve öldüm ben

En çok aşkın renginde

Saklı bir matem

İçimdeki bitimsiz meltem

Ve en mahrem gölgeydim

Tek tanıksa Rabbim…

Yıldız Gülüm