Nazenindi gün ışığı yüzümde güller açan sefasını sürdüğüm hazanın ve metruk heceleri yürekte saklı isyanın…

Arzı endam eden hazan ve mutluyum ben

Aşka yüklediğim özlem ve hicran

Hali hazırda umutlu

Göğün terennümü

Bir vakit ki kuşlukta saklı

İkindiye gelmeden salıverdim yazdığım fermanı

Aksinde saklı izin

Aksi takdirde geride kalmazdı hüzün

İnşa ettiğim bir cennet içimde saklı

Kıyıldıkça yüreğim

Kıyama durduğum sevgi.

Laneti değil iblisin

Meleklerin kanatlarına serili

Her çiy tanesi

Çiğnense de yüreğim

Çilem dolmadan göç etmeyeceğim

Metruk haneler, efkâr sokağında

Muğlak caddeler varamadığım diğer yaka

Şehre aşığım ben

Şiirden öte şehre d/okunduğum

Şehirden öte ruh ikizim sevdalı İstanbul

Metazori kimi insan kimi zaman

Hem uzak hem yakın

Melodiler tırmalar kulağımı

Sessizlikse ayrı bir şarkı

Duyduğum gürültü

Sessizce severken yürüdüğüm yol

Sağır Sultanın dahi duyduğu

Sevgi işte sevgi hasbıhal

Ettiğim bir şiir ne ki?

Envaı duygu ve dize

Diz dize yaşadığım kadar dizeler ve şehir ile

Yakam kapalı

Yakamdan düşmedi gitti hüzün ve acı

Herkesin de erişemediği bir rakım

Elbet sevgiyle büyüyen bir evren

Layığı ile kul olmaksa işin aslı

Daha da çoktur alacağım yol olmaz mı?

Oysaki henüz yolun en başı…

İki el bir baş için

Bir elimde kutsal kitabım

Aşkla dokunduğum dünya ve hayaller

Kalemin g/izinde

Mademki ‘’oku’’ dedi Rabbim ilk günden

Devri âlem duygular

Meali huzur olan sair hece

Ömür denen ne ki eşlik eden tek hece…

Elbet aşk, merkezi kâinatın

Ben, sen ve o ve nicesinden

S/üzülen gözyaşı

En çok da açtım mı ellerimi Rabbime

İnzivada geçtiyse geçti ömür kime ne?

Dergâhım huzur

Düşlerimde saklı nice hayal nice duygu

Bir minval ki yürüdüğüm yol

Şafak saydığım

Sancılanıp mevsimden öte evreni kucakladığım

Şehrim, ben ve şiir ve hüzün

Aşkla kardığım yol çıkar mı sabaha sahi bu şiir?

İhtimamla severken

Hacizli yüreğimi serip de yere üstünde gezerken

Ve işte nazarında dünyanın

Ne var ki nazlı bir ceylansam

Sektiğim bir duygudan diğerine

Sakil ve akil addedilen

Kimse kimliğimle sakit bir mevsim

Günü devirip geceye eriştim

Aşkın hazzına yazarak ve inanarak erdiğim

Yeter ki vaktim dolmadan

Daha çok sevmenin de hayalini kurarken

Bir mizansen ise yaşamak

Delişmen yüreğimle ip atladığım

Kıyı köşe ne kaldıysa yüreğimde

Elbet haiz olmak en güzele

Mademki güzel baktığım kadar güzeldir gözüme yansıyan

Güzel kalmak ayrı bir dünya

Meylettiğim kadar bilinmeze ve sevgiye