Bir düş’ ün müdaviyim ve siz, düşmeyen gözümden düşen yaşa rağmen…

 

 

 

Mevsimleri arşınlıyorum ve sessizlik:

Tek sığınağım Rabbimden sonra.

İçimde derli toplu bir yalnızlık

Aşkın mukavelesi iken şiir ve hasret…

 

Günü b/öldüm de geldim

Aşkı yerdiler de vazgeçmedim ben

Şiarı ömrün

Bense bir garip kul şairi şiirlerin

 

Öksüzdür imgelerim

Yetimdir düşlerim

Düşlediğimde huzur ve aşk

Maviden mintanı kuşların

Otağı kurduğum gök kubbe ve yüreğiniz

İklimler devinir de

Sesim titremeden severim

Ellerimde demet demet çiçek

Bahçenin hası saklı içimde

 

Nidaları gölgelerin

Huzura delalet sevgi ve sarkacı ömrün

Sarkıttığımdır yürek gönül penceresinde

Şeceremdir hüzün ve elem

Beni sorun kuşlardan

 

Tabi olduğum şu mekân, mesken, vazife

Emir eriyim yüreğin

Emre amade varlığınız

Sevdiğim kadar mutluyum

Yok sayıldığım ömrün semazeni metanetim

Allah diye düştüm yola

Anmadan geçmez günüm

İlahi Aşkın ışığında

Beti benzi atsa günün ne ki?

Ne güzeldir gecelerde demlendiğim

 

Sadece bir öyküm yok benim

Binlerce öykü saklıdır içimde

Üstelik öykündüğüm sadece kendim

Çiçeklerle bezeli şiirlerin reçetesi

Elbet aşktır aşikâr

Hüzünle sadık olduğum kadar

Gerisi kalmış güzel Rabbime