Düşlerin tek/elindeyim, bayım ve de yalnızlığın fıtratında saklı bir rüzgârım…

Tenime değen her damla titrine sadık olduğum doğa ve kabiliyetlerimi öldürüp giyindiğim tevazu denen mintan.

Hatırşinas bir coğrafyadır içimde saklı.

Devasa bir kehanettir ruhumu arıtan.

Tensiye ettiğim duygular var ve kabaran yüreğim ve minnet etmediğim kadar bir Allah’ın kuluna tapındığım aşkın İlahi Ateşi.

Göz nurum.

Gönül coğrafyam.

Uzak ülkelerde saklı ruh ikizim aslında İstanbul ile s/özlendiğim ve de mizacıma en çok yakışan iken şehir.

Aşka namzet rüyalarım.

Depreşen yalnızlığım kadar manidarım.

Hüznümse kesif bir sessizlikle yolu kesişen ve muhatap alınmadığım bir cihanda ettiğim kelamın da verdiğim selamın da bir karşılığı yok iken uyuya kaldığım ve gecenin kör vaktinde telefonuma gelen acil çağrı.

İndinde sözcüklerin.

İtiraf edemediğim kadar da hüzünlüyüm.

İnkârı yaşanan kıyametin.

Alametifarikası olduğum hayatın neşesiz çocuğuyum.

Mevsim pek nazlı çok da kayıtsız.

Rüzgârla yıkanan arınan ruhum nasıl da kifayetsiz.

Sözcükler mağdur.

Aşk yılmaz.

Yalnızlık iken hâkim olan.

Göle maya çalan hoca gibi sözcüklere maya çaldığım.

Aşk gibi aşikâr altından kalkamadığım.

Muteber duygulardan ördüğüm saçları kaderin ve muteber gölgelere sunumum iken akıbeti yazdıklarımın.

Bir fasıl.

Bir hâsıla.

Bir Ekber.

Bir rabıta.

Bir denklem belki de yazılan her yazı ve şiir bilinmeze rücu eden evrenin de ön sözü iken şairin yüreğinden akan oluk oluk yaş gibi yas gibi yakardığı Rabbi.

Delişmen rüzgâr.

Divane yürek.

Meddücezri ömrün sözcükler ve umutsa yarınlara umuda delalet.

Müzmin bir coğrafya ise ruh.

Muktedir olansa kader madem.

Matemi ile örtüşen şairin duvağının altına gizlenen.

Zanlar.

Zamlı tarifesi ömrün.

Zekâtsa verilen en kutsalı.

Zaaflarına bazen yenik düşse de insan şairin dilinden de eksik etmediği dualar ve Besmele her güne sadık vakıf aşkın rüzgârında uçuşan perde perde.

Makbul olansa şükür duygusu.

Sabrın delaleti ve umudun bekâreti.

Mevsimin de bereketi.

Muhbir imgeler.

Muhafız alayı sözcükler.

Karadan bozma geceyi aydınlık kılansa inancın hikmeti ve yaşamın selameti.

Birden başlayıp ikiye ulaşamazken sonsuzluk denen boşlukta duygularla iştigal bir temenni ve zamanı öğüten kader günü unutan şair ve acılarını satır aralarına yükleyip tekbir getiren asaleti yalnızlığın ve de kimsesizliğini sonlandıran Rabbine duyduğu büyük aşkı ve ibadeti aralıksız andıkça zamanın da zanların da durduğu ve işte Rabbi ile buluşan sırdaş yüreği şairin bir bir de namzet iken aşkın devasa hikmetinde vücut bulan umut ve imanla da güçlenen hayat bağı.

İnkâr etmeden yaşadığı.

İhya edilesi yüreğinin bazen taşlandığı bazen taçlandığı…

Edebin ve edebiyatın sancağına da sıkı sıkı tutunmuşken mümkün mü şairin sırtının yere gelmesi elbet Rabbinin izni ve iziyle sonlanmak bilmeyen hayata ve gizeme de şerh düşen kalemin sıcak nefesiyle…