Bir çığlıktı adeta gecenin peyzajı bense fakir bir yolcuydum yüreği bavulda sözcükleri zikrinde ima yoluyla kimse yok sayan var olduğum kadar kanaat ettiğim kader ve yaşam.

 

 

 

Muğlaktı gölgeler

Bense seslerden mustarip

Hünkârım, koruyanım taptığım yüce Mevla

Aşkın kırbacı idi hüzün

Hüzünlü kalbimi en çok seven Rabbim.

 

Kök hücresiydim sözcüklerin

Kok kömürdü yaktığım

Kokan yalnızlık ve zifiri karanlık

Her sözcüktü yolu aşka çıkan

Her aşktı adeta insanı yüreği illa ki aldatan

 

Sevdim her canlıyı

Sindim gölgeme

Sinemde çalgı çengi

Sirenlerin dinmeyen sesi

Bir araya gelmese de iki yakam

Ben en çok İstanbul’u sevdim:

Elbette ya:

Düştüğüm yola

Geçemediğim diğer yaka

Ha Asya ha Avrupa

Aslında ben top yekûn İstanbul’dum.

 

Moda İskelesi

Kalamış’ın denizi

Çağlayan gözlerim ve çıktığım Üsküdar yokuşları

Boğanın boynuzları

Hep de tünedim doğaya

Dosdoğru saptığım yol çıkarken bazen yolum Bostancı’ya

 

Rumeli feneri Galata köprüsü

Layığıyla İstanbul olmaktı hele ki kaldın mı trafikte

Yekten savurduğum nida

Yok yere kaybolduğum TEM in arka yollarında

Maslak ve Beşiktaş

Lakin ben Kadıköy kızıydım

Tek köyüm tek memleketim İstanbul olsa da

Ben yurdumun her köşesini memleketim bildim

Elbet yerlisiydim sevginin

Yabancısı olmadığım her köy

Kapısından kovulsam bile renk vermeden

Muhtarlığına adaylığımı koyduğum.

 

Çünkü ben Türkiye’yim

Ne çıkar İstanbullu olsam ya da İzmirli

Ya da Diyarbakır Antalya

Gezmediğim çok yer vardı da layıkıyla görmediğim

Lakin ne zaman aşka düşsem hep de hayal ettim

Her köşeyi gezdim bir bir yüreğimle

Tavaf ettim her şehri içimde saklı pusula ile

Pusu kursa da karanlık, gözlerimle

Deldim ben geceyi

Kardığım kadar önümü

Arkama dönüp de bakmadım bir kere

Koruyup kollayan Rabbime

Sığınmanın verdiği huzur ve güvenle.

 

Şehir kızı köy kızı

Sadık olduğum vatanımın ay yıldızı

Bencileyin bir yol

Sevip de hemhal ettiğim

Saydığım bir bir soldan sağa

Sağdıcıyım ben sevginin

Solumda atana inandığım

İç sesim ne derse gözümü kırpmadan

Yüreğime aldığım her insan

Kaybolmaya ramak kala

Bak, nasıl da buldum yolumu

Kudretli Mevla’m hüznümle yaşayıp sevdamla yatıp kalktığım

Çünkü ülkemdi beni aralıksız bağrına basan.