Yaşiyorsan kalp gözüyle

Yaralı bir şiirin sesinde saklı kayıtsız imler

Sözcüklerin yaftalandığı ömrün derdi tasası

Sakıncalı bir sevdaya kanat açan ruhu kadar

Yeknesak satırlar cümleten sevdalı

Öğün arası bir manivela.

Göğün kayıp ritminde kazan kaldıran bir gök kuşağı

Sihri yüreğin tozutan acıların bekası

Süzdüğü her renge göz kırpan

Bir d/okunuşu ömre bedel tutsaklığın volta attığı

Eğreti bir gülümseme kadar başkaldırısı mavinin

Hücresinde yenik düşen sefil bir renk

Doğanın giysisi banıp da rengini yeşil çimene…

Haykıran bazen kaybolan

Gecenin de hüviyeti

Tutsaklıktan kasıt

Şerh düşmekse aşka,

Ne ala;

Ne ala sevgisinden ödün vermeyen

Karalı bir alın yazısı

Şerde bile gizli hayrı varsa yoksa sunumunda.

İhya edilesi bir muhabbet

Belki de özründe kayıtsız bir izlek

Sevip süzülen yürek yürek

Sefasından kasıt cefasını kazıdığı alın yazısı

Sehven yenik düşen karanlığa dahi

Söz geçiren alacalı bulacalı vaveyla

Şairin hüznünü giyindiği hece hece

Rotasına yenik düşen mecburi istikamet.

Yılmadan sevgiyi şiar edinen o melun bedende

Ruhun da tasviri kıpraşan kelimelere söz geçiren

Şairin kanatsız yükselişi

Sadece içinden taşan coşku da değil hani

Özümsediği kadar ölümün rüştünü ispatladığı

Her gün bitimi.

Gecenin kollarında sırdaş bir imge

Sabahı mahmuzlayan belki öykünen sanrılar

Hayatı toza dumana bulayan

Görebildiğinden öte hele ki yaşıyorsan kalp gözüyle.