Suçu var mıydı gecenin ve de mavi’nin?

Yoksa ıslıklanan hazan makamı mıydı tümcelerin kanattığı

Ve her içtiğimde kan t/adı aldığım şarkıların?

 

 

 

 

Göğün kaportası çöktü sonunda

Tıpkı yapışkan hüznün sarı teninde

Ölümle buluştuğu gecenin

İrkildiğim son kehanette.

Aşkı irdeleyen mevsimin hüznüne talibim ek olarak

Bir dip not düşüp de günün son saatine

Yarından çaldığım o melun saniyeler

Sözüm ona reşit olacaktı mevsim bir de yüreğim.

 

Konuşlandığım ne çok izlek…

Adı da yok cismi de

İvedilikle yazdığım her dize

Çok mu umurundaydı sanki evrenin?

Bir eksik bir fazla

Azığım ne ise kardığım illa aşkla.

Sonlanmasını dilemiyorum aslında:

Ne gecenin ne matemin.

 

Ellerimde beyaz eldivenler

Arkamda kanıt bırakmamalıyım

Öldürdüğüm günden arda kalan son kırıntılardır hani

Şiire tamah eden yüreğimdeki feyiz ile.

Dama taşı gibiyim:

Geceyi öğüten güne söven

Akılsız başımın da cezasını çekerken kalemim.

 

Bir mimlendiğim

Bir de mintan niyetine nasiplendiğim.

Hangi illet terennüm ise az evvel son verdim ömrüne

Kanlı ellerimle.

Mademki öleceğim ölmeli de sevdiklerim

En azından yasımızı da tutmayacağız birbirimizin.

 

Surlarda saklı sırlar bize dair:

Sır dediğin aslında şifresi içimdeki iyi niyetin

Sözcükler kadar yaralı olamaz hiçbir şey

Belki şehir belki giyindiğim şu üç beş melun şiir

Bir takvim yaprağı daha düşerken zamanın ve ömrün tininden

Söylemlerin azı karar çoğu hantal düşlerin de

Ta kendisi.

 

Unuttuğum gözlerim kapalı

Uyuduğumda ise açık gözlerin iris’inde

Yanıp sönen ışıkları kumral şehrin.

Saçlarını tararken içimden geçen

Dizginleyemediğim hüsran

Koyudan çok koyudan teni ömrün

Bir gecede ak düşen sevdalı imlerin de örtüsü

Çekili dizelerde,

Üşümesin diye küçük elleri şiirin.