Sahi̇ ben ki̇mi̇m hafiz?

Yorgun meali ömrün, hafız…

Her düş karesine eziyet ettiğim kadarım

Hatta fazlası aşkın

Bir de meziyet bellediğim bir iklimde

Sönmeyen ferim, fenerim

En laciverdiyim göğün

Bir bulutsa tünediğim, hafız

Irkların da en asili iken aşk

Nazenin güftelerden sökün eden o refüze edilen

Bir aşkın da ikramıdır çaresizliğim.

Gönle bulut olan

İçimde kalan her dirhemi

Ukde bildiğim masalların leylak rengi

Belki de yeşilinde gözlerin

Yaşaran bir göğün neferiyim, hafız

Aşkın İlahi Sırdaşı iken Rabbim

Bir tek O’dur beni geri çevirmeyen

Ellerimde nem,

Yanaklarımda kalmadı pembenin tini

Göğsümde devasa bir kuş

Oysaki el kadar yüreğin haznesi

Mevsimlerden ölüm, hafız

Hatta ölümden de betermiş

Bu cefakâr aşkın yükü ve yüklemi

En çok da içimde saklı o emir kipi…

İlla ki bağırırken birileri

Sevmelerin meali, hafız

Hem bu aşkın rengi

Hem de solmak bilmeyen güllerin acımasız dikenleri

Elbet kendime batırdığım

Kendime yüklenip nihayetinde kendimi

Terk ettiğim elbet yoktur yalanım, hafız

Hem sen bilirsin beni:

Az mı çıktık yokuş yukarı

Sonra da öldük mü zemherilerde

Hala kardelen vasfımla

Hala açmaya doymayan o sefil gülün meali

Bir varım bir yok, hafız

Hem açım hem tok.

Sürgünlerde uçuşan redifler

Kilitli kalpte saklı anahtar

Rengim de ırkım da sevgi

Maviden başla

Kolaysa pembeye dönsün rüya

Solsun da serpilsin yeniden olabildiğince

Edimlerde hararetli bir mevsim

Asil yüreklerde saklıdır rengim

Hem siyahım hem beyaz

Hem sırtımda kamburum

Hem yangınlarda sönmeyen ateşim

Sahi, ben kimim hafız?

Kılıf geçirmesin kimse içimdeki yetime

Kolaysa vursunlar beni

Beni benden eden asi yüreğin de

Bitimsiz elemi

Efkârın dibine vurdum hafız

Varsa yoksa çözemediğim o ki;

Kâinatın şifresi, hafız

Elbet saklıdır içimde en derinde.