Ölüm de güneş gi̇bi̇ doğacak rüyalarimda

Ülkümdü mavi ve aşk;

Ufkumda serildiğim bir devrimdi

Yaşamaya dair her iklimde sarılı benim öznem

Bir de göğün titrek mazisinde sevdalı mabedim

Yarım ağız mutluluğa sunarken hükmü

Devrilen satırlarda işin ehli bir gölge

Kıyama durduğum varsa yoksa aşkın hikmeti.

Savruk bir yenilgi olsa olsa matemin ön sözü

Devşirmek göğün de şu sesi

Ne zamanki donup kalsam zemherilerde…

Öykündüğüm mevsim, yalancı bahar

Adeta

Sefasını sürdüğüm bilinmezin kayıp uyruğu

Gölgenin matemine serildiğim.

Kibirli bir lenduha olmalı satırların mezhebi

İki yakası kavuşmayan bir cinnet bahçesine düşmüşlüğüm

Yol yorgunu düşlerin de kibirli tutanağı içimde

Büyüyen zifiri karanlık

Oysaki ben beyaza sevdalı bir yaralı kuşum.

Muhbir bir imgeden çıkıp da yola

Derdimi tasamı saldığım aşk mezarında

Kayıp işte yüreğin asası

Devrik de benim tümcelerim

Beynamaz bir imge daha damıtırken yalnızlığı

Sür-git benim sefaletim

Yasına muadil bir kökten ayrılmışlığım

Coğrafyası varsa yoksa haşmetli bir ölüme baş koymuşluğum…

Günün hikmetinde şaşalı bir bezginlik

Ve gecenin tema’sında sursuz bir şehir

Oysaki susuz olan benim bir de kayıp mealim

Devinip de imlerin tepesine yığdığı

Öfkeyi pışpışlarken gece

Bil ki ölüm de güneş gibi doğacak rüyalarımda.