Card image cap
Keşke yalanim olsa ve ben bi̇r yalan olsam

‘’Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı

Ama atıldı yine de yeni serüvenlere

Vakti olmadı acıların hesabını tutmaya

Durup beklemeye, geri dönmelere vakti olmadı.

 

Yangınlarla geçti ömrü ve hep yalnızdı

-ki onlar daima birer yalnızdırlar.’’ (Ahmet Telli)

 

 

 

 

Ilıman bir mevsimin izini sürüyorum

Devasa karıncalar ve yanlışlar gezegeninde

Yazmak elbette kış güneşi:

Hani üşüdüğünde sırtını ısıtan.

Ve sevmek illa ki:

Hani tam da her şeyden vazgeçmişken

Öykündüğün süt liman bir ömür

Varsın dalgalar olsun adam boyu

En azından adamlığımdan ve yalnızlığımdan

Ödün vermedim inadına

Yalanına dünyanın.

 

İzzeti nefsi evrenin:

Aşk gibi üstüme geçirdiğim,

Ah, bir de iyi geçinseydim ya kendimle.

Bir de metruk yüreğim

İpe sapa gelmez gösteriler

Aşka ihanet eden efkârı

Yürekten yaşayıp da

Her gün bitiminde d/ağlandığım

Ve işte metazori bir kahkaha

Artık kimse bir diğerinin kusurunu gören.

 

Yetimliğimle daim olsun varlığım

Aşka ve yanlışa düşen her insan gibi

Sevecen hayallerimde ne mutlu ki

Ben bir düş gezginiyim

Ve gezegenim edebiyat

Aşkın hatırına düştüm ben bu yola elbet

Allah’ın izniyle aldığım nefesi harcamaksa yazdığım

Kadar kefilim ben sefil yüreğime.

 

Dün özürlü bir günde kaykılan bunca hadise

Kimine fıtrat kimine itaat kimine nefret düşen

Yalnızlık mevsiminde

Şüheda düşlerden de kaçış yok hani

Tapınan kimse nefsine

Uzak dursun uzak dursun acılarımdan

Hem ben onları bir ömür iliştirmedim mi yakama?

En çok da İstanbul’un feryadına

Denk düşmüşken düşlerimde.

 

İnzivada değil artık öykülerim

Azıcık yalpaladığım

Bazen ömürden çaldığım

Rotam ve notam gizin peşinde

Giz dediğim elbet söyleyemediklerim.

 

Yalanım olsa keşke ah ben de bir yalan olsaydım:

Günü banıp geceye

Saf tutsaydım keşke kalabalıkların yanında

Ve de şerh düşerdim kimi zaman

En çok da sevdiğim ulaşamadığım yıldızlarsa.