Düşlerimi teğet geçti geçeli gerçekler gerekçelerini aradım ve sundum ömrün: biteviye ıslıklandığım patikalarda pata küte sevdiğim kadar ömrü, bazen şiir olup kondum çiçeğe bazense kelebek ömürlü şiirlerle nabzını tuttum yaşamın…

Bana sunulan bir sertifikaydı doğduğumda

Annemin kucakladığı bedenim

Sür-git ağlarken annemse okşarken tenimi

Titri neydi sahi hayatın?

Kimine çocuk veren Rabbim

Kimisi ise sallarken boş beşiği

İmgelerdi sürtük hecelerin duayeni

Bir esinti

Bir rahmet…

Sözcüklerdi içimde açan çiçek çiçek

Mis kokulu anne sevgisi

Deştiğim kadar heceleri

Bir batında doğdu mehtap ve güneş.

Asıktı suratı semanın

Taziyelerimi sunduğum gecenin

Pervazında kollarken

Önümü arkamı

Yuhalayansa bir densiz, hayallerimi

Ötekileştirdikleri varlığım

Oysaki ötenazi istemiştim ben Tanrıdan

Gel gör ki sundu bana yaşam denen ırmağı

Hacizliydi kimi yürek

Cezbedense beni sadece sevgi ve içimde saklı nice dilek

Bir de baş veren umudun sarmalında

Üstüne çizik attığım dünde kalan tek gerçek:

Elbet sevdiğim kadar sevilmediğim

Oysaki aşk ve sevgi en haşmetli rahmet

Varsın iştigal oldukları sadece gıybet o

İnsanlığın ar damarında saklı tutulmalıydı oysa asalet

Sözcükler kordu yürekse kör

Yalnızlığım adeta bir bor madeni

Sevdiğim kadar sarktığım o pervaz

Kuş bakışı yaşamak ve coşmak

Sandık dolusu naftalinli düş varsın bir hayalden ibaret

Olsa bile neydi ki yaşamak?

Tensiye ettiğim kimi insan ve günümde saklı

Hicvi yalnızlığın kutsandığım kadar acımaklı

Bakışlarla hemhal

Nazım niyazım varsın olsun insanların gözünde bir sanrı

İstikrarla sevdiğim

İtiraz etmeden saklı tutulası içimde onca kördüğüm

İsyanı bastıran iç sesim

İçtimadayım yine kalemin

Seyrüseferinde itiraz hakkımı dahi kullanmadan

Kabullendiğim kader ve keder

Başım gözüm üstüne

Hercai mi duygular?

Mümkün ve de muteber.

Askıntı mı hüzün yüreğim yandığı kadar?

Yâd edilesi dünüm ve koca ömür

Aşkla aşina kıldığım her hikâye her şiir

Bir bilinmeze daha şerh düştüğüm

Bilindik tek güdü sevginin neşrinde

Yazılası ömrün nesrinde

Azadesi ufkun

Azığa aldığım dünüm

Ar bildiğim kadar rahmeti

İçime çektiğim anbean günbegün

Yeter ki rızası olsun Rabbin

Rengimle solup açtığım bir gülüm madem

Yazmaya durduğum her şiir

Varsın ölü doğsun çocuklarım

Ufkuma bandığım umuda dair

Dünümü andığım günümle hemhal

Yâdım ve yarenim ve yârim

Tüten dumanıyım sönmeyen yangının

Tutturduğum kadar tutuklusu kâinatın

Tutuşan yere göğe duyduğum şükür günüme ve hüznüme

Razı bir kıta misali içimde açan şiirlerin her birine

D/okunmakla iştigal

Bahşedendi mademki Yaratan

Hali hazırda bir çocuk başında esen kavak yelleri

Ve de hayalleri

Yol olmuşken hayata

Umudumsa illa ki varmak beni çağıran ufka…