Card image cap
İlham ve şai̇r

Düş mektebinde aldı diplomasını gerçekler

Hüzün iken sirayet eden

Can çekişen imgelerden de aldı payını mevsim

Şerde yüklü hayırla düştü yola şair

Göğün kırbacı şimşekler

Billurdan yüreği bulutların

Nasiplendiği nice şiir ve ferman

Kıt kanaat geçinen diri bir gölge gibi

Azığını bildi ve şükretti

Ötekileştirilen hangi düşse

Aslında gerçeğin ta da kendisi.

 

Mevsimdi kimi zaman ilhamı şairin

Bazen gürleyen gökte konuşlu gözleri

Sefasını sürmekse aşkın

Bilemedi aşkın ve âşıkların tükendiğini

Sevdi de kendince ve delice

Bir seyyah yürek ki

Aşkın esintisinde

Kıble bildi özlemi

Naçar kalan benliğine geçmezken sözü

Sözlendi düşler ve gerçekler

Koyu gözlerinde gecenin

Gelen hangi misafirdi de asla yeltenmedi

Gitsin diye

Ve yatıya kaldı sair duygu ve hayalet.

 

Öyle bir heyecan ki nükseden

Razı geldi kaderine şair ve gece

Şehrin surlarında yanıp sönen sırlar gibi

Gizlendi hayatın alt çekmecesine ki

Görmesin kimseler ağladığını

Her içini çektiğinde bilemedi de sevdiklerinin

Yüreklerini dağladığını.

 

Bir metafor kimi zaman

Belki de uyruğu olmayan acılarla içli dışlı

Şiir oldu kimi gece

Kimi zaman şehir düştü hayalleri nispetinde

Şehre ışık tuttu bazı bazı

İstanbul’un sevdalısı nice şair ve hece

Yas bildi ayrılığı

Işıldayan gözleri ile dağıttı karanlığı

Hissettiği kadar insandı şair

Şairden öte yüklendiği tevazu

Dirliğin de müjdecisi saklı tuttuğu her dua

Elbet sevdiği kadar mutluydu kendince.

 

Sisinde kayboldu sonra koyu gecenin ve şehrin

Tüten beyitlerine kondu ve dokundu usulca

Sevememekti belki de tek korkusu

Bir de yazamamak

Kaderine razı bir seyyah

Güneşin değiş tokuş yaptığı mehtapla

Sarmalında hidayetin

Aşka âşıktı nihayetinde

Elem olsa da masalın sonu.