Özenle hayaller görülür, bayım ve ıskartaya çıkan mutluluktur demirbaş imgesi yalnızlığın.

Soytarıdır yeryüzü.

Soluktur seven yüreğin bitimsiz hüznü.

Nazenin bir ırmaktır da aşk.

Ve şahikanın kanadında geçer ömür.

Dillenir duygular

Sözcükler ne yenilgiye uğrar

Ne de seven somurtur.

Külüstür yalnızlığın boğucu sessizliğinde

Semirir de semirir kelimeler.

Hatırşinastır şair.

Öfke değil ötenazi ister.

Her yalnız kaldığında kaleme sarılır.

Yazar yazar.

Asla itibar etmez

Azan nefsine zalimin ve kat izinde saklıdır acıları şairin.

Şiiri içine çeker her öğün.

Günü kavurur geceden leblebi gibi tezgâha döker.

Arınır.

Ardır yürek bildiği.

Arsızdır da yüreği.

Sever asil ruhuyla.

Sevilmek mi?

Şüphesi yoktur bu yüzden tevazu sahibidir de yazarken.

Teneffüs ettiği hava değil şiirdir.

Ve ayağının altından kayan eksen.

Evreleri vardır şairin.

Devreleri atar kalem sustuğunda.

Asilzadedir soyu.

Nazenindir ruhu.

Matemin hasıdır içinde taşıdığı.

Hakkını verir sevginin.

Hak yemez sığındığı Haktır.

Yüreği işveli.

Cildi nemli

Tini sessiz.

Soluğu bitimsiz.

Arzı endam eder gece kapısını vurduğunda

Şakır da şakır köşeye sıkıştığında.

Dilbazdır kalem.

Şahtır şair şahbaz olur yazdıkça.

Yazar çünkü kanında kelimeler dolaşır.

Susar çünkü öğretilmiştir ona.

Yazar ne de olsa suskunluğunun nabzıdır atan kelimelerinde.

Kekelemeden sever ve yazar.

Kaydıkça eksenden uçar göğe

Konar Tanrının dalına.

Karar veremez bazen.

Bazense kale alınmaz.

Rüştünü ispatlamıştır bir kez:

Sevginin de saygının da.

Şair başlı başına şiir içer şiir yer.

Komplimanı kalemin aralıksız sezdiği yürekten…

Başından aşağı dökülen konfetiler…

Ne de olsa her şiirde yeniden doğar

Yazmadığında ölür ansızın

Ta ki Tanrı komut verene kadar…

Beklemeye alır iç sesini ve meşgule verdiğidir kalem

Kalenderdir şair.

Nasıl da kaygılı ve gözü pek.

C/esaret örneğidir yazılan.

Seyyahtır yürek ve tutkusu…

Bilir de bir imla hatası olduğunu aşkın.

Aş bildiğidir sevmek.

Aşikâr olansa temiz ve saf yüreği…