Card image cap
Gözleri̇ndeki̇ uçurum

Ölü bir retina…

Gözlerindeki uçuruma düşmüşlüğüme meyyal

Gaipten gelen sırnaşık bir aşk bu

Düşkünlüğün de kılavuzu

Patavatsız iklimlerde sürüklendiğim

Ne çok darağacı…

 

Ölümün kıyısında ışık saçan gözlerinde mavinin

Töhmet altında geçen de yıllarım

Elbet dokunulmazlığında yalnızlığın

Ayağımın altından ittiğim o kırık tabure

Oysaki oturup da konuşacaktım mazimle…

 

Öfkenin titrinde yangından mütevellit

Bir seslenişe gebe muadili kuşların

Berrak seslerinde yarım ağız bir masalın da kayıp yazarı

Göğe çengel atan yakamozların feryadı

Üflediğim o mum

Ölümün şerefine şerit geçirdiğim bir mizansen

Yana yakıla kelebeklerin uçuştuğu

Cennet güzergâhı aşkın devasa kollarında

Şimdi kenetliyim göğe

Yeteri kadar kaldığım yeryüzü ikliminin de

Mağdur gülü.

 

Bir kırık vecize kadar yolsuz

Değil bir dikili ağacım

Ait olduğum bir topraktan da sürdüler beni

En büyük çaresizlik

Hiçliğin kırıntıları ile

Dokunduğum yüreğin boşluğu

Şimdi sözcükleri yeriyorum

Yerinden yurdundan olmuş göğün kaskatı bulutlarına

Seriliyorum.

 

Bir ahraz ki…

Varla yok arası benlik

Tebessümlerimi unuttuğum o delik sepetin

Dibinde yanık kokan elemin de zikriyle

Fikrime sahip çıkmanın da bedeli

Elbet sevmeye dair özlemin sükûnu

Direndiğim kadar kaykıldığım;

Dönendiğim kadar süründüğüm

Bir martavalın en kırık hecesinde sürgün

Yediğim günlerin de devamıdır şiirlerim

Şair olmaya da asla yeltenmediğim.

 

Bir teyakkuz ki…

Öyle ya, mirim:

Hepi topu budur

Yazmaya durduğum nice vesvese

Bil ki; sözcüklerim benim alın terim

Bir de yaradan akan hecelere tanı koymayı beceremediğim

Son mevsim:

Elbet ölüp ölüp dirildiğim.

 

Kayrasında nice hüzünlü kıvılcım;

Külünde ölü toprağın,

Hezimet yüklü gönlün de son seferidir

Sürüldüğüm yüreklerden

Sökün eden bunca hezeyan

Kıvancımla muadildir de pekişen heyecan

Gövdem delik deşik

Sızan nemin de budur suçlusu;

Kanatlarım kopuk kopuk

Uçmadığıma da kani olmasın hani kimse

Yoksa nasıl deşerdim ben bunca gizi?