Bir düş salkımısın sen, umut ve unutmayı dilediğim karanlığın da hitabında saklı bir farkındalıksın.

Yüz ölçümünü belirleyemedim yüzümün çünkü sonsuzluğa baş koymuştum ben bir kez.

İçimde hıçkıran şiirleri susturmanın da en güzel yoluydun sen, umut ve yolcu ettiğim dünü unutma gayretim.

Skalası yoktu duyguların.

Sırtlandığımdan da fazlasıydı sırıtan sırtlanın harcadığı efor.

Bir minvalse ömür miadı dolmadan saçmalıydım duygularımı bazen zehir zemberek kovalandığım bazen zemherilerde unutulduğum bazense akreple yelkovanın yarışına hayret edip benim de katıldığım bir furya idi belli ki hayat.

Dizlerim kanamıyordu artık gel gör ki dizelerimdi kanayan en çok da arkasına aklımın kitaplığının tıkıştırdığım bu yüzden alt belleğimdeki tüm ipuçlarını bir bir sermeliydim ipin üzerine ve mandallar takıp da her birinin kurumasını beklemeliydim.

Yola çıkmıştım bir kez.

Bir yandan da kendime çıkıştığım.

Çıbanbaşıydı bazı gölgeler bense içlerinden akan irini kurutmak adına dualara sarılmışken…

Sarıldığım Mevla’m en başta başımı yasladığım vicdanım ve yalnızlığın kök hücresinden ürettiğim binlerce cümle binlerce şiir belli ki acı idi dilaltı hapı ömrün ve acılar paylaştıkça keskin bir açı ortay sayesinde hiçliğim varlık buluyordu.

Apardı dünün.

Meali ömrün.

Defansta iken iç sesim ve işte kendi kaleme fırlatmıştım topu elbet topun ağzında olan hep bendim.

Top gibi seken duygularım bir yürekten diğerine.

Top yekûn firar etmiş anılarım ve de: oysaki ben andaki mevcudiyetimden almalıydım gücümü ve de Tanrı’dan.

Bir kaos ise içime yerleşik.

Ya da karambole giden ömrüm ve işte yerle yeksan olmuş ne var ne yok toplayıp da bir araya getiriyordum yaşanmışlıkları ve de yaşanma ihtimali olan ne varsa elbet elimden geleni yapıp da tevekkül ettiğim ve dirhem dirhem kazanımım iken umut…

Sanrılarsa solan gün bitiminde.

Ne de olsa gece teftişe gelmişken iç sesimi günün yorgunluğunu süpürüyordum kapımın önünden ve kapıştığım dış sesi de artık bir noktadan sonra duymazdan gelip kendimle tokalaşıyordum gecenin ikliminde ruhuma nüfuz eden ne varsa bir bir damlıyordu kalemimin ucundan.

İpin ucunu hep kaçırdığım ömrün kaç fasılası varsa artık bir de havsalamdan taşanlar en çok da meddücezri iken yüreğin bazense metal yorgunluğu ömrün ve kısasa kısas yaşamasam da kıssadan hisseler çıkardığım.

Köhne bir valizse anılarımı içine tıktığım.

Hicap yüklü yakarışı gölgelerin gecenin tenine dövme gibi serpilmiş…

Tükenen zaman iken ve türeten de mekân en çok da ait olmadığım zaman ve mekânlardan firar edip boyutsuz ruhumla tavaf ettiğim evren elbet hüzün de illa ki karekökü iken aşkın ve uzlaşmazlığın tanrısı iken içimde saklı ikilemler oysaki ben en çok yürek ikliminde sarıldığım duygularla mutlu idim.

Bir imla hatası olabilirdim ve de bana bir ömür verilen o emir kipi:

‘’Gül.’’

Mümkün müydü sahi aralıksız mutlu olup da gülücükler saçmak?

Her halükarda başardığımı da yadsıyamazken…

Ağlamaksa içimden gelen ve işte iki duygunun kesişme noktası iken ‘’umut’’…

Bir bilinmezdi madem bizlere eşlik eden ve bilindik ne varsa görmezden geldiğim ve görmediğim duymadığım tek varlığa sığındığım ve sarıldığım…

Her şey görsel mahiyette akla uyumlu gel gör ki maneviyatın da şiarı iken iman duygusu ve işte bilinmeze ve bizlere hükmeden Yaratan sayesinde bildiğim her şeyi unutup kendimi kadere ve Rabbime teslim etmişken ve elbet hayallerin de gerçeklerin de ayracı iken sevgi ve nükseden iman gücünde saklı tuttuğum tüm güzellikleri ve umudu baş tacı yaptığım…

Bu bağlamda bir emir kipi de ben veriyordum yine ayırdına vardığım beynimin gücüne de talimatlar yağdırdığım:

‘’Unut!’’

Bir ütopya değildi çünkü ne mutluluk ne de umut ve kadere teslimiyetimin peşi sıra gelen dünde saklı her şeyi silebildiğimin de garantisi iken yazmaktan aldığım gücü pekiştiren yine yüce Yaratan ve O, ‘’ol’’ ve de ‘’yaz’’ dediği sürece ben kaderin öz alt kümesi olan hayal dünyamla yaşamaya meyletmişken bir kez hayatın gerçeklerinden de kaçmadığım kadar duygularıma aralıksız ‘’fora’’ demenin meali iken sarmalında inancın ve teyakkuzunda sevginin bir bilinmeze dair iken yaşama sevincimin de hız kesmediği kadar düşkün iken Rabbime ve sadık olduğum kadar da kaderime…