Ölü kelebeğin rabıtası ve aşkın müeyyidesi şimdi sarpa saran yangından firar eden son duygumu yakaladım ve işte şerh düşüyorum sayfaya belki de dünde unuttuğum o kurutulmuş gül yapraklarıdır aşkın mevsimine kıymet biçen de içimdeki efkârdır elbet: aşka tutulmuşluğun ışığında saklı benim yarınlarım ve yaralarım ve bozguna uğrayan yüreğimden taşan isyan ve kopuk kanatları şahikanın sanırım az önce öldü içimdeki özlem ve kozamdan taşıp da evrene yağdım çisil çisil…

Aşkın resmini çizebilir misin?

Tıpkı kurcalanan yüreğimde solan bahtın

Arka yakasında açtığım pencereye konan

Umut gibi.

Sayıkladığım adınla eş değer şarkıların da

Güme gittiği bir akşamın son demleri

Sözcük ikliminde diktim de söküklerini

Her evrede saklı nice mucize

Atıfta bulunduğum inadımla süzgeçten geçen hece hece.

Bandığım kadar gölgeme

Dış mihraklardan uzak kalmanın da mucizesi

Latife yapsaydı keşke evren,

Demenin meali elbet içimdeki kırık pencere.

Her konduğumda yüreğine, kanadığım

Sözcüklerden inşa ettiğim devasa bir hazine

Elbet elbet aşkın firarı

Dünde kaykılan söylemin nazarında

İbraz ettiğim hengâme:

Ah, keşke saklı tutabilseydim bunca acıyı ve aşkı

Kollarım düşerken iki yana

İndinde yalnızlığın

Yandığım kadar efkârla

Bir buluta konmak bazen

Ufka kavisler yığan bir perçem belki de…

Aşkın sarkacında hükmeden her devinim

Bir miladın başlayıp sonlandığı

O kadife zemin elbet

Işığın nakşında süzülen çehremden

Dumanın karaya boğduğu bir pembelik

Basıp da bulutların her zerresine

Pişmanlık da değil taşıdığım içimde

Sadece aşkın zümresi şiirlerde

Kopup geldiğim o düş yakası

Nezdinde ömrün

Kayıt altına aldığım günün son makamı

Çaldığım ya da çalındığım aşikâr madem

Bir çentik daha atıp geceye

Uzaklaşmalıyım da sessizce…

Elbet kendimden ayrı düştüğüm

Sefil aşkın nüvesinde

Doğmakla eş değer neredeyse

Aşkın hatırına gizleyemediğim bunca kelam

Bir soru imleci ise takılı hatıramda

Dünümde asılı kalan her öğün yediğim zulüm belki de

Bir de bana sorsalardı ya:

Nicedir halin?

Gök gözlü sevdanın penceresinde

Hazır ol’da bir şiir olmanın verdiği hükümle

Kanadığım kadar da yaralıyım bir ömür

Sefasını süremediğim kader

Ayrı düştüğüm her mevsim

Aynı kalmaktan ibaret elbet kederin çığlığına

Sarındığım aşka nasıl da aşikâr…