Afakidir kiminin gülüşü. İçten bir gülüm/semenin tadı ise ayrı güzel.

Güzel görmenin mealidir elbet içten sevmek ve koca kâinatı insanın içine sığdırdığı yürek…

Kanatlarım var benim ama kırık.

Kaydolduğum hanem

Devingen haletiruhiyem

Aşkın özgün sesi ve öz veri ile sevebilmenin güzelliğine

Şerh düşmeli insan imkân bulduğunca.

İdame ettiğim hayat

Sözcükler ile ışıldayan ufuk

Bazen tutulsa da nutkum

Nüktedan kalbimden sorsun beni ahvalim

Bir yanılsama idi belki de bu sevda

Aşkın hatırına çöken dizeler iken emre amade

Aksanı tutuk bazen günün

Geceyle eşleşen şiir gibi bazen

Nabzı alınmaz yüreğin

Bazense afakanlar basar

Hele ki insan bir kancanın ucuna takılıysa.

Bir düş ise mutluluk

Sen bir de aşka düşmeye gör.

Yanık ucu seferi sözcüklerin

Bir yanıp bir söndüğüm

Nasıl Şimal Yıldızıyım evrenin.

Siması tanıdıktır kimi acının

En çok da içini açamadığın

Yanlı belki de tam sayılı bir kesir yaşamak

Ortak paydada buluşmanın güzelliği

Safran sarısı iklimde saklıdır elbet hayatın renkleri

İrdelenesi bir renk bir ses yaşamak

Bazen kayıp göçen yürek

Kaybolmanın emsalsiz kazanımı

Yeter ki şaibeli olmasın insanın sevgisi

Ar damarı çatlamadan yaşamak yaşatmak

Göğün manivelası bir rüzgâr yerinden sökülesi ufuk

Reşit kılınmış gün ve gece ve huzur

Aramanın vaktidir her huzuruna çıktığında insan Rabbinin

Kaynar yürek kaybedene dek

Demir başı hayatın elbet yürekten sevmek