Çöker i̇nsan

NANKÖRDÜR...CAYAR İNSAN
 
Ademdir ilk atası; balçıktır aslı, özü
Mûcizeye tanıktır vücudunun her cüzü
Nutfeyken cenin olur...derken açılır gözü...
Dünyaya teşrif için saniye sayar insan
Rabbine ahdi varken, doğarken cayar insan!
 
Yaka silker adından savaş yorgunu çağlar
Bekler ki heybetinden selama dursun dağlar
Ya zulmeder ağlatır, ya mazlum olur ağlar...
Gâh eşref-i mahluk’tur, hayra ehildir insan
Gâh Nemrut, Gâh Firavun; Ebu Cehil’dir insan.
 
Yâr deyip zül nefsine tutmuş zülfüyârından
Bîhaber yürek yakan dilinin ayarından
Nice meltemler eser evliya diyarından...
Sanırsın fırsat bilip, kapıyı açar insan
Heyhat! Gönül gözünü, kapatır, kaçar insan.
 
Kâinatta ne varsa âmâdeyken emrine
Sormak gelmez aklına! "Yaradan'ın emri ne?"
Onca gün/âh sığdırır üç nefeslik ömrüne...
N/isyân ruhunu sarar, haddini aşar insan
Ne âdap bilir ne ar; şuadan şaşar insan.
 
Benliğin sarayında taç giyince hezeyan
Cahil nerden bilecek "kâr" ne demek, ne "ziyan"
Üryan gelir âleme, giderken yine üryan...
Aşiyan'ı görür de hiç ibret almaz insan
Kalp mühürlü olmasa böyle alçalmaz insan!
 
Kâlem-i kader ise çilenin müsebbibi
Düşeni sultan eder kör bir kuyunun dibi!
Şayet murâd etmişse kuvvet kudret Sahibi...
Engeli dağlar olsa, zorlanmaz, aşar insan
Taht kurar gönüllere, ebedî yaşar insan.
 
Bu kadar düşkün iken Resûl'ü ümmetine
Akleden talib olmaz İblis'in himmetine
Hem, geçirmez günahı kâr sanıp zimmetine;
Gafletten uyanırda, sevabı derer insan
Mâbûd’a yaslanırda maksuda erer insan.
 
Dünya denen bu âlem ahiretin okulu
Seçmek gerek doğruyu, en güzeli, makulü
Birgün ansızın gelir davetsiz emir kulu...
Gözünde son damlalar! Sessizce döker insan
Vakit artık tamamdır! "Eyvah" der, çöker insan!

Mecit AKTÜRK