Sana Ne Versem Hayat Sonu Aynı Oluyor

sana ne versem yoruluyor hayat

ve sonra ölüyor ansızın


masumiyeti verdim

bebek gözünde

büyüdükçe öldü


çiçek verdim

güzellik dilinde

yetmedi ömrü

bir sonraki seneye

ilki gördü

sonda soldu

hayat sendeki ölüm

böyle nereye


kuş verdim göğüne hediye

onuda kaçırttın bir başka yere

göçümüz sahi senden nereye


temiz bir yürek verdim

tıpkı ceylan gibi seken

kırlarında doyarak gezen

sense bir  bataklığa sürükledin ceylanımı

kurtar çamurdan kirlenmesin desemde

çırpındıkça yüreğim, yüreğimde öldü

umrunda olmadan


sana aşk verdim hayat

ama sen kıymet bilmezsinde

ayrılık, acı, yalnızlıkla öldürdün

öldürdün hisleride


sana hayat düşlerimi verdim

onları çizmek istedim üzerine

oldurmak istedim

olmakta

ama çıplaklığını örtmeye yetemedim

bu yüzden hayallerimde yaşanmadan öldü

sense hala çıplak bakarsın yüzüme arsızca öylece


bir ömür vakti çölünde

sen serap ben çöl gezgini

yetişemedim sana

tam yetiştim derken öldüm

sana ne versem yoruluyor hayat

sonra benim gibi ölüyor

istemesede