Sessi̇z hiçkirik

SESSİZ  HIÇKIRIK
 
Bir başka alevli, yakıcı bu har
Keder ile dolmuş "gönül küfesi"
Pılı pırtısını toplamış bahar
Vakit, vakt-i hazan; "son" arefesi...
Tebessüm sürgünde, gözde yaş mûkim
Huzur Evlerine yalnızlık hakim.
 
Kırılmış zamanın işleyen çarkı
Cem olmuş mevsimler son kara kışta
Kalmamış ölümle yaşamın farkı
Ecele çağrı var her yakarışta
Böyle takdir etmiş "kimsesize Kim"
Huzur Evlerine yalnızlık hakim.
 
Soğuk duvarlarda hüzün lekesi
Hayaller harabe umutlar kırık
Dumura uğramış us melekesi
Elde kalan bir tek "sessiz hıçkırık"
Nefes almak dahi zor; ağır-çekim
Huzur Evlerine yalnızlık hakim.
 
Can bedene külfet her adım dize
Fersiz kalmış serde yaşlı didesi
İlaç kâr etmiyor yanan genize
Elem ile dolmuş bahtın badesi
Bağrını açmış sin, neylesin hekim
Huzur Evlerine yalnızlık hakim.
 
Muhatap ararken her "niçin?", "neden?"
Gözlerde "özlem"in son dilekçesi
Güneşi buz tutmuş onlarca beden
Sanki Aşiyan’ın arka bahçesi...
Kim bilir, belki de son Eylül, Ekim
Huzur Evlerine yalnızlık hakim.
 
***