Card image cap
Üzülmedi̇m ki̇...

Hatırlıyor musun Sevgilim?
Giderken bana söylediğin son sözünü...
Sakın benim için ağlayıp üzülme demiştin,
O taşlaşmış kalbin bir an olsun sızlamadan...




Oysa ben senin için hiç üzülmedim ki...
Ben senin gidişinin ardından,
Önce zifiri gecelere hapsettim kendimi,
Her nefesimde alev alev yandım hasretinle...




Kimselere açmadım, hep sır gibi sakladım,
Yüreğime bıraktığın dayanılmaz ızdırabı.
Sadece dört duvarlar duydu feryatlarımı,
Her gece yalnızlığım sardı kanayan yaralarımı...




Keşke üzülmek kadar kolay olsaydı,
Ardında bıraktığın bu acıya katlanması.
Üzülsem geçerdi, zamanla unuturdum seni.
Ama yüreğime bıraktığın ızdırap hiç geçmedi ki...




Günlerce gecelerce kahrettim sensizliğime,
İçimdeki yokluğunun acısı büyüdükçe,
Gözyaşlarımı katık edip acıma isyan ettim gidişine.
İsyanlarım da gün geçtikçe büyüdü yüreğimde...




Senden sonra gülmeyi, mutlu olmayı unuttum.
Tıpkı kendimi unuttuğum gibi.
Ama ne yaparsam yapayım bir tek seni unutamadım.
Bu mağlup sevdayı yüreğimden atamadım...




Aslında senin için hiçbir zaman üzülmedim ki...
Sadece senin yokluğunla kor ateşlerde yandım.
Her soluk alışımda için için kanadım.
Ben senin için üzülmedim ki, üzülmedim ki...



Ayşe KARADENİZ




Güçlü yorumu ile şiirime ses olan can abim Serdar ORAL'a emekleri için tüm kalbimle teşekkür ederim.