Card image cap
Bekle beni̇ hayat!!!

Biliyorum... Çok zor olacak kaldığım yerden devam etmek. Ruhum, bedenim ama en çokta yüreğim böylesine yorgunken... Heybemde biriktirdiklerimin ağırlığında ezilirken... Biraz sarsılacağım, sancılı zamanlar yaşayacağım.

Belki uzun süre güneşe küsüp karanlıkların ardına saklanacağım. Kendime ömürlük dost edindiğim yalnızlığıma sarılıp insanlardan köşe bucak kaçacağım. Hüzünlü şarkılarda arayacağım teselliyi. Şarkılar neşter olup yaralarımı deştikçe yastığıma kapanıp hıçkıra hıçkıra ağlayacağım.

Yüreğimdeki en güzel çiçekler solup giderken çaresizce hazana teslim edeceğim yaralar içindeki sol yanımı. Değişeceğim... Kendimin dahi anlam veremeyeceği kadar çok değişeceğim. Eskisi gibi şen kahkahalarım olmayacak ya da o çok konuşan geveze halimden eser kalmayacak.

Derin bir suskunluk kaplayacak ruhumu. Kendi kendimle konuşup duracak yine kendimle sonu olmayan kavgalar edeceğim. Sırf perişan halimi görmemek için uzunca bir süre aynalardan kaçacağım. İnsanlara belki kendime bile güvenim kalmayacak.


Hani her evlat canı yandığında annesinin kollarında teselli arar onun geçecek yavrum sözüyle biraz olsun yüreğini avutur ya... Perişanlığımı anlamasın diye belki de annemin sesinde de teselli aramayacağım. Kendimi adeta ucu bucağı görünmeyen kör bir karanlığa hapsedeceğim.


Günler, geceler, haftalar böyle geçip gidecek... ( Herkes bu sürece depresyon der ya, öyle değil aslında. Bunun adı koca bir enkazın içinden anka kuşu misali yeniden doğma-hayatta kalma çabası...) Tökezlemeden ayakta dimdik durmanın ne olduğunu anlamazmış insan. Bende bunu yaşayarak anlayacağım. Zamanla acılarımla yaşamayı öğreneceğim.


Bir süre sonra kendimle muhasebem başlayacak. Bir yerden sonra bende içine düştüğüm bu dipsiz kuyudan kurtulmak isteyeceğim. Zor olsa da bunu yapmak içimdeki son umut kırıntılarıma sarılıp kaldığım yerden devam edebilmek için yüreğimin elinden tutacağım.


Evet... Kabul ediyorum. Hayat bana bir yerde çelmesini attı bende tökezledim ama düşmedim. Sadece biraz sarsıldım ve vakit şimdi yeniden ayağa kalkma vakti. Acılar ve bazı yaşanmışlıklar insanı olgunlaştırırmış. Bu sözün doğruluğunu insan yaşayınca daha iyi anlıyor.


Şimdi yüreğimle el ele verip, keşkeleri ve neyseleri ardımız da bırakıp hayata kaldığımız yerden devam etmek için çabalıyorum. Geçmişe dair en ufak bir pişmanlık yok içimde. Ne yaşadıysam geldi geçti ve gitti. Hepsini zihnimin mahzenine kapatıp gelecek günlere umutla kucak açıyorum.


Yüreğimde solan en güzel çiçeklerimi dualarım ve sabrımla suluyorum. Biliyorum ki ben güçlü olursam herşey çok daha güzel olacak. Önce beni Yaradan Rabbime sonra da kendime sonsuz güveniyorum. Hayatımı yeniden güzelleştirmek benim elimde.



Ben istersem başaramayacağım hiç birşey yok. Kuzeyin kızıyım ben dev dalgalara alışığım. Tıpkı Karadeniz'in suları gibi biraz hırçın biraz da inatçıyım. Ve içimdeki bu inatla hayat yolculuğuma daha güçlü devam edeceğim. Bekle beni hayat! Kaldığım yerden seni yaşamaya devam edeceğim...

 


Ayşe KARADENİZ