İhsan Raif HANIM

İhsan raif hanim

1877'de Beyrut'ta dünyaya geldi. Nafıa ve Ziraat Nazırı Köse Mehmed Raif Paşa'nın kızıdır. Babasının görevi nedeniyle pek çok yer gezdi. Özel olarak müzik, edebiyat ve Fransızca dersleri aldı.

Küçük yaştan itibaren edebiyata ilgi duydu. Döneminin şairlerinden Rıza Tevfik'in etkisiyle hece vezniyle halk şiiri tarzında şiirler yazdı. Hece veznini kullanan Türkiyeli ilk kadın şairlerdendir.

Sade bir dili, yalın bir anlatımı vardır. Fransızcaya ve Fransız Edebiyatına vakıf olan İhsan Raif Hanım önce Ali Bey ile, sonra Fecr-i Ati edebi topluluğuna mensup Şahabettin Süleyman ile daha sonra da Hüsrev adında bir kişiyle evlenmiştir.

Kurtuluş Savaşı sırasındaki mitinglerde, ateşli nutuklar ve şiirlerle milli mücadeleye destek vermiştir.

Şiirleri kadınsı, aşk dolu ve yoğun duygu içeriklidir. Şiirlerinden bazılarını kendisi, çoğunu da diğer sanatçılar bestelemiştir. İhsan Raif Hanım'ın şiirlerinden bestelenmiş şarkılar günümüzde de dinlenmektedir.

Günümüzde Şişli Kaymakamlığı binası olarak olarak kullanılan, babasına ait Taş Konak'ta değişik dönemlerde yaşamış, şiir ve bestelerinden bazılarını gerçekleştirmiştir. En bilinen eseri Kimseye Etmem Şikâyet adlı ilk bestesidir. Bu şiiri çocuk yaşta evlendirilmesi nedeniyle yazmıştır.[2] Bu beste, 2008'den itibaren Şişli Kaymakamlığı görevini yürüten Mehmet Öklü tarafından kaleme alınan aynı adlı romana konu olmuştur.[3]

1926'da apandisit ameliyatı için gittiği Paris'te ameliyat masasından kalkamayarak yaşamını yitirmiştir. Mezarı Rumelihisarı'ndadır.[4]

Eserleri

Gözyaşları (1914)
Kadın ve Vatan (1914)
Ağlarım

GEL GİDELİM

Gün kavuştu, su karardı, beni üzme güzelim;
Boynun bükük düşünme gel, ver elini gidelim!
Kara, gümrah kirpiklerini kaldır, gözün göreyim,
Ver elini, bak aşkına işte şahit yüreğim.

Benim icin her bir sozun kiymetlidir inciden.
Gozyaslarin akitma gel, odur gonlum inciden.
Ciceklerden tac oreyim, kuuck, guzel basina;
Tel takilmaz altin gibi parildayan sacina.
Yaseminle hanimeli olur gelin askisi;

O kabarmis sinecigin basim olur baskisi;
Ruzgar oksar basimizi, guller bizi mest eder;
Bulbul sakir, su sarildar, nes’e gelir, gam gider.
Bulutlarin arasindan isik verir ay bize;

Yemin edip askimiza bakisiriz goz goze;
Ormanlikta gonlumuzu birbirine baglariz.
Saadetin kemaline doya doya aglariz.
Ask kafidir, ver elini dusunme gel gidelim.

GECE BAŞLARKEN

Ebrulu semaya hilkat elmas serper
Durgunca bir deniz sâhilleri öper
Söner ufuklarda sevdalı bir kamer;
Yıldız gibi uçar ateş böcekleri
Gecenin gözyaşı öper çiçekleri.

Bir mahmurluk sarar etrafı herkesi;
Kesilir hayatın uğuldayan sesi.
Üfler ışıkları zulmetin nefesi;
Kapanır semânın bî-hûş maî gözü
Leylin kucağında uyurken yeryüzü