Pri̇z bozuldu odayi deği̇şti̇rdi̇m

PRİZ BOZULDU ODAYI DEĞİŞTİRDİM
 
Batman’da iki köyde on yıl çalıştım. Günler günleri kovaladı. Birgün geldi, muhtar beni şikâyet etti.
İlk atandığım köyün muhtarının işine gelmemişti bazı yaptıklarım. Kaymakam beni dinledi. Haklı buldu. Benim tayinimi yol üstündeki köye sağladı. Köy asfaltı ikiye bölüyordu. Muhtar Sason’a gideceğimi zannederken yolun üstüne inmiştim. Muhtar bu durumdan memnun kalmadı. Yapacak bir şeyi de yoktu.

 Okulun lojmanı boşmuş. Buradaki arkadaşı tanıyordum. Arkadaşı başka köye vermişler, birdenbire. Haberimde yoktu. Diyarbakırlı öğretmenin kaldığı, şimdi benim kalacağım lojmana, misafir olarak girmiştim daha önce.

Lojmanın ön tarafından manzara çok güzeldi. Batmam Çayı vadisi harikaydı. Lojmanın penceresinden çay vadisi görünüyordu. Batman yolundan geçen araçlarda, insanını yalnızlıktan kurtarıyordu.

Öğretmen lojmanın arka odasında oturuyordu. Ön odada niye oturmuyor diye merak ettim. Arka odada oturmak insanın içini karartır, olacak bir şey değil. Pencere önüne otursan, cezaevi penceresi gibi görünen bir şey yok. İnsanın içi kapkara olur.

Matematikte kafası acayip çalışan, TÜBİTAK dergisinin sorularını dakikada çözen, dergiye soru gönderecek kadar zeki olan bir öğretmen, niye ters kasavetli bir odada oturuyordu acaba?
Sordum matematikçi öğretmene;

“Niye ön tarafta manzarası güzel olan ve ışık alan odada oturmuyorsun?”

   Cevap beni felç etti.

“Ön odadaki priz bozuldu. Televizyon çalışmıyor.”
“Hay senin bilim dergilerine problem gönderen aklını…”
   Prize para gider diye, odayı değiştirmiş üstün zekâlı.
   Prizi tamir etmeyi niye akıl edemedi ki?
Vallahi benim aklım, o kadar ermiyor bu işlere.
 
Şuayip ODABAŞI