Ne Sokaklar Kabul Etti

 
Kaç gece kahrımdan kendimi duvarlara vurdum
Duvarlar sarsıntıdan yoruldu ben yorulmadım
Buruk bu gönlümle attım kendimi sokaklara
Ne sokaklar kabul etti ne bir dağ ova perişanlığımla
Sığındığım Mevla’ya yüzüm yoktu gitmeye de gidemedim
 
Çaresiz  değildim Mevla vardı emanetine sahip çıkamadım
Aklımla gönlüme yenik düştüm seversin dedim
Bir ateş oldun yüreğimi sönmez alevle yaktın
Ne sokaklar kabul etti ne bir dağ ova perişanlığımla
Sığındığım Mevla’ya yüzüm yoktu gitmeye de gidemedim
 
Yaşarken de cehennem alevinde yanılırmış ben yandım
Gözyaşlarım birer ok oldu sineme saplandı çıkaramadım
Sevdamla gülersin dedim anlayamadım ben seni
Ne sokaklar kabul etti ne bir dağ ova perişanlığımla
Sığındığım Mevla’ya yüzüm yoktu gitmeye de gidemedim
 
Ne şarkılar ne türküler artık bizden söz etmiyor
Ayrılık iline düştük geri dönmekte zor görünüyor yârim
Kabullenmek  çok zor bu gidişini emanete sahip çıkmayışım
Ne sokaklar kabul etti ne bir dağ ova perişanlığımla
Sığındığım Mevla’ya yüzüm yoktu gitmeye de gidemedim
 
Senin de yüzün gülmesin diyemedim kıyamadım
Şehirler sensiz ıssız gariban kaldı gelip bir görsen
Adeta benimle sancıya saplanmış kalmışlar darmadağınık
Ne sokaklar kabul etti ne bir dağ ova perişanlığımla
Sığındığım Mevla’ya yüzüm yoktu gitmeye de gidemedim
 
Yetim bıraktın bizleri gittin Mevla’ya yine gidemedim
Her yanım kahır pişmanlık kokuyordu sensiz
Can çekişen ben ve şehirler sen gelmeden ölecek
Ne sokaklar kabul etti ne bir dağ ova perişanlığımla
Sığındığım Mevla’ya yüzüm yoktu gitmeye de gidemedim
Mehmet Aluç-Gülveren

Card image cap