Masalsiz çocuklar

MASALSIZ ÇOCUKLAR
 
Dinlediğim masallarda hep yetimdi çocuklar
hep tantan kabacıktı babaların sesi…
Yollarda iz süren ekmek kırıntıları…
Suyu çekilmiş sevgilerin elindeydi geceler.
 
Şefkati başkaydı masalların.
Ne bir kurt yedi beni,
Nede devler kovaladı seni…
Sadece yetimdi çocuklar masallarda…
 
En sonunda masalların gülüşleri vardı,
gökten düşen elmaları kırmızı,
Kerevetine çıkıyordu herkes.
Gökten düşen elmalar hep üçtü.
 
Sana da bana da ona da vardı.
Masalların içinden bir çıktık ya!
Çocuklar kaldırım köprü altı…
Elmalarımız manavlarda çürük!
 
Tavalı kediler tavan aralarında…
Kül tablalarında şeytanlar…
İblislerin kıyafeti aborjin
Jilet kesiği gülücükleri annelerin
Pantolon ütüsünde fiyakası babaların.
 
Masalları yok çocukların…
Gak deyince su
Guk deyince et…
Şimdi kafeste maymun, saka kuşu çocuklar…
 
Pamuklara sarılmış,
oyuncakları çalınmış.
Anneleri de babaları da dar paça çocukların…
Çocuklar hepten yetim ve öksüz.
 
Masalların boynu bükük…
Huzursuzluğun son deminde,
Def’lenmiş nineler dedeler
Huzur evlerinde yitik…
 
Ellerindeki oyuncaklarla hep büyükler
Büzülmüşler bir köşede
Dilleri kayıp ve de sözsüz…
Çocuklar büyümeden içleri kof
İçleri oyuk özsüz…
 
Geceler hepten kara kedi.
Masallar hepten yetim ve öksüz…
Çocuksuz hep anlatılanlar…
 

Şuayip ODABAŞI