Gece Değildi İnsandan Daha Karanlık Olan!
Sorgulamayan kendi kendine yetmeyen,
düşüncelerim sorgulasın istiyordum. Beynimin fikirlerimle bir doğum sancısı içinde,
yeni fikirler üretmesini istiyordum. Ürettiğim kelimelerle, düşlere uzun bir
gece ve gündüz içinde dolaşmak, tıkanmış fikirlerin yollarını açmak istiyordum.
Biliyordum bu çok kolay değildi lakin her daim kolay olanı seçmiştim, beynim
fikirlerimle zonklayarak bu zorlu çalışmayla parça kırmadan çalışmasını yol almasını,
tıkanmışlığıyla yol vermeyen yollardaki dikenleri kapalı yolları açarak,
ilerlemek istiyordum. Gazetelerde, televizyonda bu yolu tıkayanların sayısı
hayli fazla iken, vatan uğruna bir şeylerini yitirenler için, saman altında su
yürüterek tüm melekleri, şeytanın yardımcısı sananların çokluğunu yok etmek
istiyordum. Hafızalarında kalastan odun taşıyarak yürüyenlerin, beynindeki kalasları
yontarak şekil vermek istiyordum.
Gecenin ayazında insana uymayan ayak izlerini
takip ederek, bu yaratıkların kimler olduğunu ortaya çıkarmak istiyordum. Çünkü
taşıdıkları nefret o kadar çok ağırdı ki, akıllarına bedenlerine baskı yaparak,
ayak izlerini bu kadar derin baskısıyla büyüterek yerlerde, derinden izler
çıkarmasına olanak veriyordu… Bu izleri taşıyanları taşıyan gecenin hiç suçu
yoktu biliyordum, gece kendine sığınanı bir süreliğine kabul eder, daha sonra
onca karanlığıyla kendini karartır diyerek kabul etmeyeceğini, gerçeğin
parıltılı ışığıyla ortaya çıkaracağını biliyordum, istiyordum ki ben
fikirlerimle ortaya çıkarayım. Yolumu kesiyordu hep SERMAYE ve onun kölelerini,
ben uçuruma attıkça onlar hiçbir yara almadan gerisin geriye yukarı çıkıyordu! Çözecektim
ben bunu iyi biliyorum!
Şeytan dürttükçe başaramazsın diyerek, umudum
suratına tokat attıkça arsızca hala gülüyordu şeytan! Fikirlerim üşüdükçe
türküler söylüyorum, kurumuş sokakların yeşermesi için yağmur yağan ormanlardan
yürüyerek yağmurlar biriktiriyorum. Gecenin ve gündüzün alnına bir buse konduruyor
umutlar… Sen sana büyük acılar yaşatırdın EY FİKİRSİZ FİKİRLER. Uğraştırdın sen
bizleri gece gündüz, büyüdük ellerinde, kocaman fikirsiz olduk yollarda kaldık.
Hiç birimizi sen kâşif yapmadın, keşfederdik oysa biz sensiz kendimizi. Sen
tamir edersin diye peşine düştük, biz bozulunca, yepyeni olur kendimizi
onarırız derken, iyice bozulduk yoldan çıktık. Kapı aralığında baktım yollara
çok karanlıktı, karanlık olsa da yürümem gerekirdi yeni fikirlerimle, kötü fikirli
insanların yıkmak temizlemek için, vesselam.
Mehmet Aluç
Yürek dolusu tebrik ve teşekkürlerimle bu değerli paylaşımınızla yürekleri ihya ettiniz ağabeyim.
Selam ve iyi dileklerimi gönderiyorum
TEŞEKKÜRLER EDERİM KARDEŞİME,SAĞ OLASIN KARDEŞİM,SELAMLARIMLA.