
Eşeği̇ besledi̇m
Eşeği besledim, at olsun diye.
Arpa buğday bitti, saman kalmadı.
Yanlara büyüdü, hep yiye yiye.
Sabrım etti firar, iman kalmadı.
*
Güçlendi iyice, cirit atıyor.
Otların üstünde, her gün yatıyor.
Binmek isteyince, caka satıyor.
Yanına varmaya, derman kalmadı.
*
Kuyruğu kulağı, güzel oynuyor.
Semeri de yedi, yine doymuyor.
Yanına yivine, insan koymuyor.
Nalını öpmeyen, erman kalmadı.
Bu at olmayacak, kestim yemini.
Ağzına bağladım, beygir gemini.
Aç susuz kalınca, saldı dilini.
Kokutmadığı bir, harman kalmadı.
*
Anladım eşekten, beygir olmazmış.
Kabaktan bostandan, kevgir olmazmış.
Her açık kapıdan, gel gir olmazmış.
Gergefler kırıldı, kirman kalmadı.
Şuayipodabasi…
17.12.2017/Kepez/Çanakkale
Kaleminizden ironi yüklü harika bir şiir okudum değerli kalem...
Yürek sesinizi gönülden kutluyorum. Sonsuz saygılar...
Emeğine yüreğine sağlık Şuayip hocam tebrikler hayırlı akşamlar diliyorum efendim