Aklımın Yol Haritası Karanlıklar İçinde İdi…
 

Sözlerle sözcükler, bugün bana sırtını dönmüş iken içimdeki kasvet ile bir türlü yazamadım. Gülüm hanım efendinin ”Mum” eserini okuduktan sonra, hepsi dağıldı oturdum yeniden yazıyorum Rabbimin yardımıyla, kardeşimin vesile olmasıyla teşekkürler ediyorum kendisine.
 
Aklımın yol haritası karanlıklar içinde, kendi köşesine çekilerek bugün beni yalnız bıraktı. Oysa içimde yazacak onca sözler heceler varken oturup yazamadım, çekildim bir kenara, kasvetimin kulağımı tırmalayan seranatını dinlerken yazmak içimden gelmedi.
 
Oysa yazmak için oturmuştum yazımın başına, bana eşlik eden kasvetim iç sıkıntım izin vermedi, sebepsiz değildi iç sıkıntılarım bu halde yazamazsın dedi, haklıydı. Bazen yerli yersiz etrafımızı sarsa da duvarlar örse de, o duvarları o an aşmak mümkün olmuyor. Beklemek gerekiyor an için…
 
Bu bir serzeniş asla değil.

Yıkılan dağların altında kalmakta değil.

Sanki dağlar üstüne yıkılıyormuş gibi bir hal ile iç geçmesi titremesi.
 
Yazmak yeteneğimin peşinde koşarken, iç titrememin içinde gezmem onun etkisi altında kalmam yüreğimin sesini dinlemememden kaynaklanıyor. İçimi saran bu duygu ve hisler, acizliğim bir göstergesi. Rabbimin, yardımı olmadan yazamayacağımın bir kanıtı, sükûnetle kabul ederken, büyüklüğüne yüceliğine… Şükürler ediyorum.
 
İnsanım nihayetinde, bazı durumlarda etkilenemeden durulmuyor, hissedilmeden bir şeyleri yapamamanın acizliğinden, Rabbime sığınmadan olmuyor, bende öyle yaptım, sığındım Rabbime şükür.
Hayatın trenine binerken, kompartımanında yalnız kaldığını sanırken, yalnız olmadığımın hissine vardıran Rabbime şükür.
 
İçine düşsek’te çıkaran Rabbim, kümeler halinde olumsuzlukları yükleyen sözcükler gelebildiğiniz kadar olumsuz cümlelerle gelin, Rabbim dostlarım yazan kardeşlerim yanımda, bir anda okunan bir yazıyla, sizleri anında silerek anlam mana dolu sözcükleri kelimeleri aklıma yağdırarak şükür yazdırır.
 
Mehmet Aluç