ZİYA'N DÜŞTÜ 
 
Ziya'n düştü dilinden Arş-ı Âlâ titredi
Sabrın doruklarında kaynayıp aktığım gün
Yıkıldı yedi düvel bozkır matem kükredi
Matem içime aktı"Lâ havle"çektiğim gün
 
Rah-ı firkat yenidir canevimde hüzündâr
Son beyazın sarmadan sığın Rabb'ine gün dar
Arz haneni kapatma aczim peşinde dündar
Mahkeme-i Kübrâ'da içimi döktüğüm gün
 
Yazgımın ay ışığı sığınacak limanım
Dünya meşakkatinde dinlendiğim zamanım
Bürününce zülfüne coştu yürek gümanım
İki vav kıvrımında boynumu büktüğüm gün
 
Hanemin tezenesi çorakların gülüsün
Gamlı gönül deryama Elest'in ödülüsün
Semanın sinesinde merhametin dilisin
Yüreğimden tut kaldır dizüstü çöktüğüm gün
 
Göçebe fırtınalar evvel uykuyu yıkar
Ebrârî toy kuramaz düş kurduğu yollar dar 
Toprak gözyaşı emer sena göklere çıkar 
Gecelerin koynunda ateşi yaktığım gün
 
Ziya Üçer (Ebrârî)