BONCUK
Süzüldü geceden bir eski zaman
Ömrümü geriye sardığım vakit
Hayâl ki uç verdi hârlandığım an
Sevdâ hevengini ördüğüm vakit
 
Mesafe bir içim yollar bir içim
İçtikçe susadım yoruldu içim
İçimde eridi renk şekil biçim
Gönlümü yıllara serdiğim vakit
 
Kaburgam çürüdü göçtü can evi
Kezzap denizinin bürküldü yivi
Saplandı kalbime burgulu çivi
Aklımı kefenle dürdüğüm vakit
 
Gölgemi ardımca sürüyüşümde;
Saymadım kaç boncuk menzil düşümde
Her adım bir boncuk yürüyüşümde
Boncuklar tükenir durduğum vakit
 
Narmânî deyilim gönül şar-ı şen
Şen olurmu nâr-ı firkatte pişen
Ben oldum diyardan diyara düşen
Âşkın girdabına girdiğim vakit 
(Nurullah Özdemir)NARMÂNÎ 31.8.2019