ATEŞ SÖNDÜ, ÇINGI KALDI, KÜLÜ VAR

 

Mana ikliminden koptuk kopalı

Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

Kanadı kırıldı, kırıldı dalı

Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

 

Hayat kurgulandı manadan öte

“Oşt”  demek yasaktır sokakta ite

Her şey gösteriştir, her şeyde sahte

Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var

 

Mananın üstüne madde atıldı

Geldi modernite, özler satıldı

İçine mayanın sular katıldı

Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

 

Yüreğim bozuldu, özüm bozuldu

Lügatler değişti, sözüm bozuldu

Güzeli seçerdi, gözüm bozuldu

Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var

 

Manada veliyken, ırken deliydik

“Tanrının kırbacı”, hemi eliydik

Bazen kasırgaydık, gazap yeliydik

Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

 

Mana cilalandı, aldık geriye

Örs ile demiri saldık geriye

Batı diye diye kaldık geriye

Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

 

Delerken dağları demir eriyor

Gün geldi karadan gemi yürüyor

Hafıza silinse tarih görüyor

Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

 

Aydınlım soruyor; bize ne oldu

Türkü gitti, şarkı gitti kayboldu

İman gitti, bütün emek zay’oldu

Ateş söndü, çıngı kaldı, külü var.

Musa SERİN