Sevdi̇ği̇me deği̇l yaşadiğima ağliyorum

Bir an gelir nefes alırsın yaşayamazsın.

Yaşarsın ama anlamazsın.!

Şu sıralar nefes alıyor yaşamıyorum.

Yaşıyorum anlamıyorum.

Karışık hallerde çaresizliğin en en doruk noktasında 

Umudumu ayakta tutmaya çalışıyorum...

Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan.

Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı.

Yüzüm ömrümün atlası,

Düzlükleri bunaltı,yükseklikleri korku, 

Uçurumları yıkıntılarımla dolu bir engebeler atlası.

**

Yağmur yağıyor.

Gökten değil yüreğimin boşluğundan 

Ömrümün Issız toprağına ve 

Ben sonsuz bir düzlükte 

Küçücük silik nokta gibi eriyip gidiyorum.

Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar katından ?

Yaşama sevinci adına bir tutamağım kalmadı, 

Bir Garip boşlukta çiviliyim günlerdir gözbebeklerimden.

Sahi Nedir yaşamın anlamı ?

Geriye dönüyorum sık sık yanıt aramak adına, 

Yüreğimin silik İzler bırakıp, 

Ağır yükler aldığı zamanın derin denizlerine.

Bakıyorum umut karamsarlığın, 

Sevinç acının azıcık soluk almasından başka ne ki ?

**

Yaşamsa gerçekle düşün umutsuz bir savaşı...

Her şeyi içine alan kocaman bir yansıma değil mi yoksa ?

Bir söz insanın neresinden doğar dersiniz ?

Dilinden mi, yüreğinden mi, aklından mı ?

Düşlerinden mi yoksa gerçeğinden mi ?

Ve kaç kapıdan geçip yerini bulur bir başka İnsanda ?

Yerini bulur mu gerçekten ?

Yaşamak bir can sıkıntısı mıdır ? 

Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti Bize ?

Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, 

İliklerine dek kederin işleyip Yaralamadığı bir İnsan, 

Mutluluktan, umuttan, sevinçten Ne anlar ?

**

Hala yaşıyorum neden ?

Kim bilir ne zaman dinecek bu gözyaşları.

Bu merhametsiz koşu ne zaman bitecek.

Yoruldum artık !

Bir an önce bu koşu bitsin istiyorum.

Şimdi seni sevdiğime değil, yaşadığıma ağlıyorum.!