•Sevgi, insanın içinde olan bir duygudur. Sevgi bir histir. Hiçbir zaman düşünce olamaz. Düşünce iradeyle gerçekleşir. Sevgide irade işlemez. Çünkü bir insan su ihtiyacını bardakla su içme iradesi göstererek kararlarıyla aşabilir. Fakat bir insanı sevmek istiyorum diyerek sevemez. Sevgi, kalbe aittir. İrade beyne aittir. Sevgi bir ihtiyaçtır. Sevgisizlik bir hastalıktır. Sevgi insanın insana, insanın diğer canlılara ve insanın doğaya karşı beslediği duygudur. Sevgi kendini içindeyim diye tanımlar. Çok klasik bir ifade olabilir fakat sevginin ikametgahı kalptir. Sevgi bir şeye, bir insana olan bağlılıkla kuvvetlenir. Zamanla olgunlaşır. Yerine getirilmesi gereken bir ödev olmaktan çok bir ihtiyaç olduğunu hissettirir. İnsanı olgunlaştırır. İnsanı, insan kılar. Merhamet ve adalet sahibi yapar. Vicdan duygusunu körükler. Zalimliği köreltir. Sevgi, emektir. Emek vermeden sevgi büyütülemez. Sabretmek, azmetmek, sebat etmek, beklemek, durmak ve düşünmek gerektirir. Bazen alın teri, bazen bilek gücü, bazen kalp gözü, bazen de sözün özüdür. Sevgi, her şeyin içinde olan bir tohum, bir öz gibidir. Yararlıdır. Dengede tutar. Güç verir. Birliktelik ve beraberlik sağlar. Sevmek, felsefi olarak yaratandan ötürü sevmek olursa, bütün insanlığı kuşatır. Hoş bakan, hoş görür. Sevgisiz bakan, boş görür. Bu nedenlerle sevgi yaşatılması gereken insani bir histir. İnsan olmanın ve kalabilmenin özüdür.