Efkara/acılara kalem saplamak

     Sadece bir tane kalmış ve yarısından sonraki sayfaları yırtılmış bir kitap gibi merakta bıraktı, gitti. Belki de böylesi daha iyi desem de kendime, devamını öğrenmek/tatmak/yaşamak için duyduğum istek tam manasıyla içimi parçalıyordu. İçimde verdiğim savaş doruklara tırmanırken her ama her an kaçıp gidesim geliyordu, çünkü bu hislere dayanamıyordum, sürekli aynı yerde durmak ıstıraptı. 

               
     Zihnimde istemsizce devam senaryoları dönüp duruyordu, ancak hiçbirinde aynı lezzeti/muhabbeti bulamıyordum. Ardı arkası kesilmeyen merakım, kaygıya, strese dönüşüp günlerimi zehir etmeye başlamıştı ve gerilimi her zerrem de hissediyordum. Tabii bunlar olurken her salise, saniye her dakika,saat bir yerlerde o, meraktan çıldırdığım sayfalar başkalarınca okunuyordu.           

    O, ağır/sıkışık düşünceler dünyama adeta yoldan çıkarmak için can atarcasına sarhoş edici ışıklar saçıyordu. Sonra bir gün dolup taşmışken, bu yükü taşıyamayacağımı anladığım bir gün yazmayı denedim ve o an anladım ki bazı insanlar gerçeğe böyle dokunabiliyor. Yarım kalan sayfaları kendimce doldurabilme ve acılarımı yazarak kanalize etme yetisini bana veren Allah(C.C) Hamd-ü senalar olsun.