Affetmek

Bir lise öğretmeni bir gün derste 

öğrencilerine bir teklifte bulunur: '

Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz ?' 

Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının 

bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. '

O zaman' der öğretmen.Bundan sonra 

ne dersem yapacağınıza da söz verin' 

öğrenciler bunu da yaparlar.

Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. 

Yarın hepiniz birer plastik torba ve 

beşer kilo patates getireceksiniz !

Öğrenciler, bu işten pek bir şey anlamamışlardır.

Ama ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde 

patatesler ve torbalar hazırdır. 

Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine 

şöyle der öğretmen: 

Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz 

her kişi için bir patates alın, 

o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp 

torbanın içine koyun.

Bazı öğrenciler torbalarına 

üçer beşer tane patates koyarken, 

bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. 

Öğretmen, kendisine 

Peki şimdi ne olacak ? der gibi bakan öğrencilerine 

ikinci açıklamasını yapar 

Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, 

bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. 

Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, 

okuldayken sıranızın üstünde, hep yanınızda olacaklar.'

Aradan bir hafta geçmiştir. 

Hocaları sınıfa girer girmez, 

denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar

Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor.

Hocam, patatesler kokmaya başladı. 

Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık. 

Hem sıkıldık, hem yorulduk ?'

Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir: 

Görüyorsunuz ki, 

affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. 

Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. 

Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, 

halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.