℃ / ℃
Üşüyorum,üşüyorum
**Yüreğim içerden hergün sessiz sessiz kanarkenBen bıktım artık etrafıma durmadanBöyle yüzümdeki sahte gülücükler atmaktanHerkesi mutlu edipKendime geç kalmaktan..!!Kalmadı gençliğimYol yarıyı çoktan geçti,**Olsaydı eski halim,Yapışırdım bende bir köşesindenŞimdi hangi dala uzansam,Hangi gülü koklamaya kalksamElimde kalıyor tuttuğum bütün dallar..**Acaba tutunduğum dallar mı çürük,Yoksa ben mi güçlüyüm ?Oysa yürümeye derman kalmadı dizdeKaderin karşıma çıkardığıYürekler öyle zalım öyle acımasız kiEller gönüllerince her yürekteZevki safa sürerken,Nedense ben girdiğim yürekteZemherinin tam ortasındaSokaktayım**Ne gidebilecğim bir liman,Ne’de sarıp ısıtacak bir sevgilim varBir kardelen misâliÜşüyorum,Üşüyorum..**Dur@k YİĞİTGönüllerin Ş@iriKOCAELİ
Bol yıldızlı, lacivert, ılık yaz gecelerinde, alacakaranlıkta nefes nefese oynadığım saklambaçları, dizlerimden eksik olmayan yaramazlığımı tescilleyen yaralarım, yerimde duramadığım anlarda neşeyle tepelere tırmanışımı, ellerimi iki yana açarak göğü kucaklamak istercesine coşkun sevinç taşan naralarımı, karşı tepelerde yankı yapınca patlattığım kahkahalarımı ve güneşi özlüyorum, baharı… Bir de ömrümün ilk yıllarını…**KAR yağıyor… Sanki yeryüzü siyah beyaz, renksiz bir resim gibi eski ve solgun. Sulu sepken yağan kar, gökten dönerek düşüp toprakla buluşur buluşmaz eriyip çamur yığınlarına karışıyor. Üşüyorum… Havada yanık odun kokusu var, yağan karlar yüzüme diken gibi ufak bir yanık acısı vererek çarpıyor. İçimdeki acının sızısı ile çamurların sıçramasına aldırmadan yürüyorum. Ellerim kıpkırmızı, soğuktan morarmaya yüz tutmuş ama içimdeki cehennemvari yangın daha hızlı ve yorulduğumu, üşüdüğümü düşünmeden daha hızlı yürümemi emrediyor. Yolları ezdikçe içimdeki acıyı ezeceğimi zannediyorum, dizlerim kilitleniyor,ağlamaktan kızaran gözlerimi gözlerden kaçırarak.**Yalnızlık zor,hemde çok zor.! İki kelam edecek bir ruhtaş arıyorum karanlık gecenin karanlığında. Heyhat ! Karanlık sokaklar, karanlık insanlarla dolu. Evlerden ışıklar sızıyor dışarıya, aslında eşiklerden ne gözyaşları taşıyor sokaklara, basıp geçiyoruz görmeden ve bulaşmasın diye paçalarımızı toplayarak. Ne iç sızıları karışıyor havaya, nefes gibi içimize çekiyoruz farkına varmadan. Ve sabahlara güneş kapkara doğuyor.**Hasbihal etmeye Uludağ’dan Geyikli Baba inse gelse, Emir Sultan bana bir inşirah serpse, Somuncu Baba nasihat etse, yanan yüreğimi Yunus Emre serinletse, ağlayan kan yuvası gözlerimi Üftade silse… Dayanamıyorum ! Kalbim çatlayacak… Kirliliklerden kirlenen dünyada kalmadı hiç kimse. Dünyadakiler el vermeyince ukbadakilerden himmet dilenmek düşüyor payıma.**Acı çekiyorum, biliyorum ki bu acı beni eğitmek için. Sabır… Otuz iki dişimi sıkıp ellerimi yumruk yapıyorum, tırnaklarım avucumun içini kesiyor… Sabır diyorum sabır..!**Siz zannedersiniz ki yazılar kalemle kâğıdın dansından neşet eder ? Hayır ! Önce zaman dibeğinde çile tokmağı ile dövülür müellif, (( Yazarın ))ondan da canından ezilen posasından atılan geriye kalmış bir iki kelime yığını akseder kâğıda. Mürekkebi canından akan kanının karıştığı su, kâğıdı ise kendini ezerek geçen zamandan elde edilen papirüs,(( Eski Mısırlıların papirüs saplarından yaptığı kâğıt..)) Yazdıkları da tecrübe edindiği, uğruna kendini kurban verdiği iki kelam… Hâsılı, yazmak yanmaktır ve yandıkça da daha yazmak gelir akabinde.**Neye yanmaz ki yazar ? Her kederde o vardır… Üşüyen çocuğun dudağındaki morarmadır yazar,köşe başından dönen cenaze arabasının içindeki mevta, evde feryat eden yakınların gözündeki yaş, aç kalan insanın midesindeki kramptır yazar. Zalime direnemeyen mazlumun iniltisi, kimsesizlerin yalnızlığı, hastaların ağrısı, mazlumun ahı, yaralının acısı, her şey için yanar ve yanar, herkesin yerine ağlar yazar. Ah bir de sırdaşı uzun bitmez yollar ya da nefes almak için arşınladığı sokaklar… **Üşüyorum… Şimdi bütün bunların kaffesi heybemde, yüküm ağır, adımlarım hantallaşıyor, taşımıyor yorgun dizlerim. Karları mı eziyorum, yoksa geçen yıllarda yıpranan geçmişe yanmışlığımı mı ? Nefes mi alıyorum, yoksa bir yudum kezzap mı yutuyorum ? Paltoma daha sıkı sarılırken, ellerimle karları mı kovalıyorum, yoksa renk vermemeye çalışan dudaklarımı ısırırken eğdiğim başıma üşüşen düşünceleri mi ?**Sokak lambaları yanmaya başladı. Akşamın bu saatleri, günün nasıl geçtiğini ve zamanın sabırsız ivediliğini anlamadan, düşünmeden, ömrün de aynı hızla geçtiğini düşündürür. Sonra uyku… Bazen uyuşmak için uyur insan. Unutmak için, kaldıramadığı ağırlıklardan uykuya kaçar. Uyuşmak için… Uyandığınızda, yaşadıklarınızın bir rüya olmasını dileyerek, rüya olmadığını anladığınızda da midenize saplanan bir bulantı ile…**Kendimi hissetmeden, düşüncelerimin ağırlığı ile yürüyorum. Üşüyor bedenim ona inat, içim alev kazanı gibi kaynıyor. İçimle dışım savaş halinde, tanıdık birine rastlarsam diye yalancı bir gülümseme takınayım diyorum ama yapamıyorum. Akabinde eski halini alan yüz ifademle yürüyorum. Önümde yollar karanlık birer dehliz gibi derin, helezonik kıvrımlar içine çekiyor beni. (( helezonik,,Kıvrımlı yollar ))Evlerin pencerelerinden cılız ışıklar yansıyor caddeye. Kar neden sükûnetle yağar ki ? Ölüme mi nazire, havanın matemi mi kar ?**Kar tane tane yere düşen umutlarım… Kar lapa lapa çile… Kar bembeyaz bir kefen kâinata bürünen… Ve kar, her şeyi susturan, dilhun eden cellat… (( dilhun,,içi kan ağlayan ))Ben Kar'ı istemiyorum !**Güneşe âşığım ben ! Bol ışıklı güneşler istiyor, güneşi özlüyorum. Bahar'ı, yaz'ı, hani ömrümün ilk yıllarını özlüyorum. Bol yıldızlı, lacivert, ılık yaz gecelerinde, alacakaranlıkta nefes nefese oynadığım saklambaçları, dizlerimde eksik olmayan yaramazlığımı tescilleyen yaraları, yerimde duramadığım anlarda neşeyle tepelere tırmanışımı, ellerimi iki yana açarak göğü kucaklamak istercesine coşkun sevinç taşan naralarımı, karşı tepelerde yankı yapınca patlattığım kahkahalarımı ve güneşi özlüyorum, baharı… Bir de ömrümün ilk yıllarını…Geçti bahar, şimdi soğuk var… Yalnızım yapayalnız üşüyorum üşüyorum…
**
Yüreğim içerden hergün sessiz sessiz kanarken
Ben bıktım artık etrafıma durmadan
Böyle yüzümdeki sahte gülücükler atmaktan
Herkesi mutlu edip
Kendime geç kalmaktan..!!
Kalmadı gençliğim
Yol yarıyı çoktan geçti,
**
Olsaydı eski halim,
Yapışırdım bende bir köşesinden
Şimdi hangi dala uzansam,
Hangi gülü koklamaya kalksam
Elimde kalıyor tuttuğum bütün dallar..
**
Acaba tutunduğum dallar mı çürük,
Yoksa ben mi güçlüyüm ?
Oysa yürümeye derman kalmadı dizde
Kaderin karşıma çıkardığı
Yürekler öyle zalım öyle acımasız ki
Eller gönüllerince her yürekte
Zevki safa sürerken,
Nedense ben girdiğim yürekte
Zemherinin tam ortasında
Sokaktayım
**
Ne gidebilecğim bir liman,
Ne’de sarıp ısıtacak bir sevgilim var
Bir kardelen misâli
Üşüyorum,Üşüyorum..
**
Dur@k YİĞİT
Gönüllerin Ş@iri
KOCAELİ
Bol yıldızlı, lacivert, ılık yaz gecelerinde,
alacakaranlıkta nefes nefese oynadığım saklambaçları,
dizlerimden eksik olmayan yaramazlığımı tescilleyen yaralarım,
yerimde duramadığım anlarda neşeyle tepelere tırmanışımı,
ellerimi iki yana açarak göğü kucaklamak istercesine coşkun
sevinç taşan naralarımı,
karşı tepelerde yankı yapınca patlattığım kahkahalarımı
ve güneşi özlüyorum, baharı…
Bir de ömrümün ilk yıllarını…
**
KAR yağıyor…
Sanki yeryüzü siyah beyaz, renksiz bir resim gibi eski ve solgun.
Sulu sepken yağan kar, gökten dönerek düşüp
toprakla buluşur buluşmaz eriyip çamur yığınlarına karışıyor.
Üşüyorum…
Havada yanık odun kokusu var,
yağan karlar yüzüme diken gibi ufak bir yanık acısı vererek çarpıyor.
İçimdeki acının sızısı ile çamurların sıçramasına aldırmadan yürüyorum.
Ellerim kıpkırmızı, soğuktan morarmaya yüz tutmuş ama
içimdeki cehennemvari yangın daha hızlı ve yorulduğumu,
üşüdüğümü düşünmeden daha hızlı yürümemi emrediyor.
Yolları ezdikçe içimdeki acıyı ezeceğimi zannediyorum,
dizlerim kilitleniyor,ağlamaktan kızaran gözlerimi gözlerden kaçırarak.
**
Yalnızlık zor,hemde çok zor.!
İki kelam edecek bir ruhtaş arıyorum karanlık gecenin karanlığında.
Heyhat !
Karanlık sokaklar, karanlık insanlarla dolu.
Evlerden ışıklar sızıyor dışarıya,
aslında eşiklerden ne gözyaşları taşıyor sokaklara,
basıp geçiyoruz görmeden ve bulaşmasın diye
paçalarımızı toplayarak.
Ne iç sızıları karışıyor havaya,
nefes gibi içimize çekiyoruz farkına varmadan.
Ve sabahlara güneş kapkara doğuyor.
**
Hasbihal etmeye Uludağ’dan Geyikli Baba inse gelse,
Emir Sultan bana bir inşirah serpse,
Somuncu Baba nasihat etse, yanan yüreğimi Yunus Emre serinletse,
ağlayan kan yuvası gözlerimi Üftade silse…
Dayanamıyorum !
Kalbim çatlayacak…
Kirliliklerden kirlenen dünyada kalmadı hiç kimse.
Dünyadakiler el vermeyince
ukbadakilerden himmet dilenmek düşüyor payıma.
**
Acı çekiyorum, biliyorum ki bu acı beni eğitmek için.
Sabır…
Otuz iki dişimi sıkıp ellerimi yumruk yapıyorum,
tırnaklarım avucumun içini kesiyor…
Sabır diyorum sabır..!
**
Siz zannedersiniz ki
yazılar kalemle kâğıdın dansından neşet eder ?
Hayır !
Önce zaman dibeğinde çile tokmağı ile dövülür müellif, (( Yazarın ))
ondan da canından ezilen posasından atılan
geriye kalmış bir iki kelime yığını akseder kâğıda.
Mürekkebi canından akan kanının karıştığı su,
kâğıdı ise kendini ezerek geçen zamandan elde edilen papirüs,
(( Eski Mısırlıların papirüs saplarından yaptığı kâğıt..))
Yazdıkları da tecrübe edindiği, uğruna kendini kurban verdiği iki kelam…
Hâsılı, yazmak yanmaktır ve yandıkça da daha yazmak gelir akabinde.
**
Neye yanmaz ki yazar ?
Her kederde o vardır…
Üşüyen çocuğun dudağındaki morarmadır yazar,
köşe başından dönen cenaze arabasının içindeki mevta,
evde feryat eden yakınların gözündeki yaş,
aç kalan insanın midesindeki kramptır yazar.
Zalime direnemeyen mazlumun iniltisi,
kimsesizlerin yalnızlığı, hastaların ağrısı,
mazlumun ahı, yaralının acısı,
her şey için yanar ve yanar, herkesin yerine ağlar yazar.
Ah bir de sırdaşı uzun bitmez yollar ya da
nefes almak için arşınladığı sokaklar…
**
Üşüyorum…
Şimdi bütün bunların kaffesi heybemde,
yüküm ağır, adımlarım hantallaşıyor, taşımıyor yorgun dizlerim.
Karları mı eziyorum,
yoksa geçen yıllarda yıpranan geçmişe yanmışlığımı mı ?
Nefes mi alıyorum, yoksa bir yudum kezzap mı yutuyorum ?
Paltoma daha sıkı sarılırken, ellerimle karları mı kovalıyorum,
yoksa renk vermemeye çalışan dudaklarımı ısırırken
eğdiğim başıma üşüşen düşünceleri mi ?
**
Sokak lambaları yanmaya başladı.
Akşamın bu saatleri, günün nasıl geçtiğini ve
zamanın sabırsız ivediliğini anlamadan,
düşünmeden, ömrün de aynı hızla geçtiğini düşündürür.
Sonra uyku…
Bazen uyuşmak için uyur insan.
Unutmak için, kaldıramadığı ağırlıklardan uykuya kaçar.
Uyuşmak için…
Uyandığınızda, yaşadıklarınızın bir rüya olmasını dileyerek,
rüya olmadığını anladığınızda da midenize saplanan bir bulantı ile…
**
Kendimi hissetmeden, düşüncelerimin ağırlığı ile yürüyorum.
Üşüyor bedenim ona inat, içim alev kazanı gibi kaynıyor.
İçimle dışım savaş halinde,
tanıdık birine rastlarsam diye yalancı bir gülümseme
takınayım diyorum ama yapamıyorum.
Akabinde eski halini alan yüz ifademle yürüyorum.
Önümde yollar karanlık birer dehliz gibi derin,
helezonik kıvrımlar içine çekiyor beni. (( helezonik,,Kıvrımlı yollar ))
Evlerin pencerelerinden cılız ışıklar yansıyor caddeye.
Kar neden sükûnetle yağar ki ?
Ölüme mi nazire, havanın matemi mi kar ?
**
Kar tane tane yere düşen umutlarım…
Kar lapa lapa çile…
Kar bembeyaz bir kefen kâinata bürünen…
Ve kar, her şeyi susturan, dilhun eden cellat…
(( dilhun,,içi kan ağlayan ))
Ben Kar'ı istemiyorum !
**
Güneşe âşığım ben !
Bol ışıklı güneşler istiyor, güneşi özlüyorum.
Bahar'ı, yaz'ı, hani ömrümün ilk yıllarını özlüyorum.
Bol yıldızlı, lacivert, ılık yaz gecelerinde,
alacakaranlıkta nefes nefese oynadığım saklambaçları,
dizlerimde eksik olmayan yaramazlığımı tescilleyen yaraları,
yerimde duramadığım anlarda neşeyle tepelere tırmanışımı,
ellerimi iki yana açarak göğü kucaklamak istercesine
coşkun sevinç taşan naralarımı,
karşı tepelerde yankı yapınca patlattığım kahkahalarımı
ve güneşi özlüyorum, baharı…
Bir de ömrümün ilk yıllarını…
Geçti bahar, şimdi soğuk var…
Yalnızım yapayalnız üşüyorum üşüyorum…
