Rüyalarimin kadini

Yine bir rüya vakti geride kalan.

Ve yine Sen !

Sen !.

Sen benim rüyalarımın ev sahibi !

Göz kapaklarım bir anahtar.

Sen ise hep içeride, mekan sahibi.

Her gün, her gece, her rüya vakti.

Kendi rüyamda misafir bir ben.

Çoğu günler özlem sarar katmer katmer.

Bi uykuya dalasım gelir ki...

Ne kadar çabuk dalsam, 

o kadar çabuk kavuşurum.

Sırf o yüzden uyandığıma kızarım bazen.

“ Neden !” Diye isyan ederim yeni doğan güne, 

öten horoza, açılan göz kapaklarıma.

Vedasıdır onlar Sana.

Bazı günler mazi gelir aklıma, kızarım !

Kahve ağacını bütün yutarım o vakit.

Görmek istemez gözlerim, hayır desede yüreğim.

Uyumam !

Senlede ! Sensizde kavgamdır uykusuzluk..

Sonra..

Bir gün geçer, ve belki iki..

Bir hasret sarar, bir özlem..

Uykuya değil elbet !

Sana !

Kimi zaman bir bağ yada bahçe..

Kimi zaman bir yol ortasında el ele,

gönül gönüle..

Aşk durağı her daim değişse de,

Yolcular hep aynı, o iki bilet hep cepte.

Yeter ki gün ağarmasın,

Mutluluk daim kalsın desem de,

Yine bir ayrılık güneşi doğar yeni güne.

Bu sabah yine ayrıldım ondan.

Uyandım.

Kara kalpli bir fotoğraf çalındı sonra gözüme,

Yine Sen !..

Tüm ihtişamı ile gözlerimin önünde !

Uyanmışmıydım ?

Yoksa..

Yoksa ben Sen'den beridir hala uykudamıyım ?

Öyle yandı ki içim,

Bir bilsen Yâr ne biçim,

Gitti canımın cananı

Sanki şimdi bir hiçim,

Yalnızım gönül gam'da,

Gözlerim her'an cam'da,

Kavuşmamız imkânsız,

Bari görsem rüyam'da

Benliğime el gibiyim,

Günde solmuş gül gibiyim,

Kırılmış bir dal gibiyim,

Her şey bitti biliyorum.