Ne güzel cahi̇ldi̇k

Ne güzel cahildik; 

Televizyon yoktu. 

Gazete de her zaman olmazdı.

Öyle güzel cahildik ki, keyfimiz bozulmazdı hiç!

Dışarıda kar…

Ama kuzine içten içe öyle yanıyor ki.

Kuzinenin üzerinde demir maşa…

Maşanın üzerinde de ekmek dilimleri.

Aydınlık bir kış sabahı ve kızarmış ekmek kokusu…

Sucuk lükstü. Yumurta lezzetli.

Ekmek her zaman ekmek gibi…

Bir kez olsun kümesten yumurta almamış,

bir kez olsun o kızarmış ekmeğin kokusunu duymamış 

ve fakat alışveriş merkezlerinin restoran katlarında 

boğucu bir gürültü ve havasızlık içinde 

hamburger keyfine fit olmuş çocuklar ve 

gençler için ben ne kadar yaşlıyım…

Dışarıda kar…

İçeride kanaat…

İçeride huzur…

Televizyon yoktu. 

Gazete de her zaman olmazdı.

Öyle güzel cahildik ki, keyfimiz bozulmazdı hiç!

Portakal kabuklarını sobanın üzerine dizer, 

kokusuna râm olurduk.

Kestane közlemek 

büsbütün bir gecenin akıllara seza mutluluğuydu.

Sonra illa ki, büyüklerin anlattığı hikâyeler, hatıralar…

Birçoğu arızalı ve tedaviye muhtaç beyinlerden çıkma

dizilerin ve filmlerin açtığı hasarlar yerine, 

geniş ve besleyici bir masal dünyası…

Lezzet bir tarafa, 

kokuya da hasret kalacağımız kimin aklına gelirdi ?

Ekmeklerimiz el değerek üretilirdi, 

sağlıklıydı, lezzetliydi ve mis gibi kokardı.

Çay da kokardı… 

Domates de…

Bütün bu nefasete, 

küçücük bir bakkal dükkânının zenginliği yetiyordu.

Dışarıda kar…

İçeride huzur…

Zam endişesi, doğal gazın kesilme korkusu, 

yolda kalma telaşı, rejim tehlikesi…

Kimin umurunda…

Ne güzel cahildik.

Mutluluğun resmini çiziyorduk

Ne bu çağda,ne bu zamanda nede teknolojisinde 

hiç birinde tat yok insanlığımız,komşuluk,değerlerimiz 

aile düzenimiz nede doğa düzenimiz 

hiç biri kalmadı,her şeyimize el konuldu 

ne kadar paran olursa her şeyin bol olursa olsun 

insanın gözleri yüreği eski günlerde kalıyor 

ahh sokaklarımız geç saatlere kadar oynardık 

şimdi ise bahçemize oturmaya korkar olduk 

çocuklarımızı dışarı çıkartamaz olduk 

daha hiç geri gelmeyecek 

yıllarımız uçtu gitti o güzelim günler