Ki̇msesi̇z kalmak

Yalnızlık Zifiri Gecelerde Kimsesiz Kalmak...

Temmuz Ateşinde Su Bulamamak...

Şubat Ayında Ateşi Aramak...

Günlerce Aç Kalmak Gibi...

Ama En Önemlisi Yalnızlık;

Onu Özlerken Sessizce Ağlamak Gibi!

Giderek Saplandı Yalnızlık Yüreğime...

Atmak İstediğimde Atamıyor, 

İhtiyacım Olduğunda İse Bulamıyorum...

Birşeyler İtiyor Beni Ona...

Sevgi Ya da Heybetli Bir Kasırga...

Git Aradığını Orda Bulacaksın Diyor 

Fakat Adres Vermiyor...

Yok Olmak Var Olmakmış..

Erimek Akmakmış Hep Ona...

Azalmak, Çoğalmakmış...

En Uzun, En Zor Hasret 

Ona Bir Karış Uzakta Olmakmış...

Yokluğu Omuzlarıma Öyle Çökmüş ki, 

Düşüyorum!

Hasreti Kalbimi Öyle Etkiliyor ki, 

Eriyorum!

Çaresizlik Öyle Büyük ki, 

Bitiyorum!

Özlemim Öyle Bir Artıyor ki, 

Yanına Gitmek İstiyorum!

Bu Bir Hasrettir İki Dudağımın Arasında...

Yol Türküsüdür Uzun Upuzun...

Nedir Diye Sorulmasın...

Bilinsin ki Adı Hüzündür Bu Sevdanın!

Adı Özlemdir...!

Sevgi Hasretlik Ötesidir Yağmurun Ardından Açan 

Ilık Bir Güneş Gibi..

Kimi Zaman Sana Dokunur İçini Isıtır, 

Kimi Zamansa Buz Tutturur Bedenini...

Sevgi Tutku Ötesidir Bazen...

Dönüp Arkanı Gittiğinde ve 

Dönmeye Karar Verdiğinde 

Bir Daha Yerinde Bulamamak...

Sevgi Ben Ötesi Olur Bazen...

Anlamayı Deneme Hiçbir Zaman...

Sen Bendeki Sevgi Ötesini...

Sen Bendeki Tutku Ötesini...