Kalpten kalbe bi̇r yol vardir

Kalpten kalbe giden görünmez bir yol vardır.

Kilometrelerce mesafe olsa da ulaşılması zor değildir.

Gün batımında şehir manzaralı salaş bir meyhanede 

kadehler hep yarımdır.

Dört yanımız eksik olursa 

daha az acı çekiyormuş kalbimiz, 

kaburgalarımız daha az batıyormuş nefesimize. 

Uyduruk da olsa 

iyi sözler duymaya ihtiyacı vardır kulaklarımızın, 

uyduruk da olsa kâfidir. 

Son sözü söyleyecek nefesimizi bekliyor olmalıyız. 

Oysa son nefeste değil 

her nefeste söylememiz gerekmez mi sevdiğimizi ? 

Berrak bir gökte 

Aşkın uğruna savaşmalısın mavilerle, 

gök yüzünü sevdiğinin avuçlarına vermeli ve 

okyanusu bir balık gibi onun vücuduna sarmalısın.

Biliyoruz ki ölüyoruz…

Her gün daha çok her nefeste biraz daha çok.

Kar yağmış avuçlarımıza, 

yaralı bir ceylan sessizliği hakim.

Ateş içmişken üşüyorsanız eğer şarabı sevin. 

Yüreğimiz çarpıştı bir kere , 

gözlerimiz takıldı bir kere birbirine 

unutmak ne mümkün ? 

Şimdi kadehleri kaldıralım.

Aşklara içelim, aşkları içelim .

Kaç çiçek açar yüreğinizde bilemem ama 

çok güzel kokuyorlar.

Bana küçüklüğümü hatırlattı.

Orada unuttuğum ciğerlerimi veriyor ve 

nefes aldığımı hissettiriyor.

Rengi solmuş kurumuş yüreğimizi suluyor birisi.

Ben düşünmekten yoruldum, 

benim yerime de düşünür müsün ? 

Benim yerime ilgilenir misin insanlarla, 

yalanla, ihanetle, yalnızlıkla ? 

Geceleri birdenbire bastıran 

sağanak yağışlı korkuları alır mısın yamacımdan ? 

Gündüz gözüyle sevemiyorum kimseyi. 

Yüreğimdeki bu düğümü çözebilir misin ? 

Hiçliğin altüst olmuş gölünde ufak dalgalarız.

Daha gidecek çok yol vardı önümüzde ama 

biraz durup sarılmak, koşanlara inat, 

hayata inat durup dans etmek gerekti. 

Öyle yani dans etmek güzeldi