HZ. YUSUF (Hikayesi) 


Gördüm on bir yıldız, ay ve güneşi

Secde de ihvanım ey babam Yakub 

Tasvir eyle bana gördüğüm düşü

Nurlandı her yanım, ey babam Yakub 


Kardeşlerim varıp sana geldiler

Söz verip Yusuf'un senden aldılar 

Bir olup sahrada bana daldılar 

Yaktılar şu canım ey babam Yakub


Karanlık kuyuya beni attılar 

Gömleğimi koyun kanı ettiler 

Dediler ki kurtlar oğlun yuttular

O günden dilhunum ey babam Yakub 


Yakınımda konak eyledi kervan 

Beni köle diye sattı bezirgan 

Mısır sarayına olsam da sultan

Özlerim Kenan'ım ey babam Yakub 


Tutuldu endama evin zevcesi

Tükenmek bilmedi türlü hilesi 

Davetine icab etti cümlesi 

Oldular hayranım ey babam Yakub 


Züleyha aldanıp kendi nefsine 

Kapıldı şehvetin kör hevesine 

Zindan dedikleri can kafesine 

Attılar bedenim ey babam Yakub 


On iki yılımı zindana verdim    

Rabbimin lütfuyla kemâle erdim

Kralın esrarlı düşünü yordum

Son buldu zindanım ey babam Yakub 


Dediler ki şehir senindir yönet

Sende vuku bulur mizan adalet 

Varmı bundan daha üstün mükâfat

Yükseldi gör şanım ey babam Yakub 


Tecelli eyledi rabbim kelâmı 

Kıtlık denen illet sardı alemi

Abilerim varıp verdi selamı 

Kaynadı al kanım ey babam Yakub 

                                    

Dedim ben Yusuf'um uyun sözüme 

Gömleğim götürün babam gözüne 

Dökün suyu sönsün, hasret közüne

Kalmadı dermanım ey babam Yakub 


Pişman olup tövbe eden Züleyha 

İmanla nurlanıp oldu saliha

Son buldu gözde yaş, gönülde sayha

Olunca cananım ey babam Yakub 


Herkes gibi bende, yaşarım bahtım 

Buyur gel ey babam, senindir tahtım

Yıllarca göz yaşım, içe akıttım

Sendedir fermanım ey babam Yakub 


Nefesi dediğin günahkâr bir kul

Kur-an ve sünnettir gittiyi tek yol

Dediler kendine gönül dostu bul

Ararım sultanım ey babam Yakub 


               Nefesi (Orhan ÖZER)