Gün geli̇r sende yorulursun düşme

Yılların sessizliği var odamda,bakışlar boş, yaşam boş...

Buruk bir acının hüznü var gözlerimde.

İçimde bir acı var sebebini bilemediğim, 

Etrafımdakilere anlatamadığım,

en yakınımda ki dostuma söyleyemediğim bir acı.

Yüreğimde bir kuş var çırpınan, 

Çırpınındıkça kanatları canıma değen, 

Değdikçe canımı daha çok yakan,yaktıkça acıtan bir kuş.

Yazdıkça bitiyorum.

Sayfa,sayfa son'a düşüyorum.

Zamanın derinlemesine indikçe kayboluyor ve 

Adını koyamadığım dehlizlerde boğuluyorum.

Havada yine hüzün kokusu var,insanın içini yakan, 

Koku duyusunu tırmalayan bir koku bu.

Hava bulutlu tıpkı benim duygularımın üstüne çöken bulut gibi.

Bu sabah yeni doğan güneşle dertleşmeyi denedim ama 

O da aniden benimle beraber hüzünlendi gökyüzü kararıverdi.

Dinledim saatlerce yalnızlığımı dinledim ve daha çok dertlendim.

Ağlamak istedim herşeye inat gökyüzü başladı ağlamaya.

Dinledim saatlerce içimin sızısını,yalnızlığımı dinledim.

Çok şeyler anlatan bir sessizlik var havada.

Geçen her saniye çok şey anlatıyor.

Mesela hayatta herkesin yalnız olduğunu anlatıyor.

Karar verdim bırakıyorum hasretimi yağmurlara.

Çaresizliğimi rüzgara teslim ediyorum çok ücra diyarlara götürsün diye.

Teselli verircesine savruluyor rüzgar,sanki emaneti teslim alıyor.

İflas etmiş duygularımı,hayata küskünlüğümü,

yalnızlığımı teslim ediyorum rüzgara.

Yenildiğimi kabul ediyorum !

Yoruldum savaşmaktan,nedenleri araştırmaktan, 

Kovalamaktan,sevdayı var etmeye çalışmaktan yoruldum.

Yorgunluğumla birlikte kendimi de bırakıyorum rüzgara.

Beni nerede bırakırsa güneşin nerede doğmasına izin verecekse 

O Güneş beni nerede ısıtacaksa beni oraya götürmesine izin veriyorum rüzgara.

Boran Olsa da kasırgalar kopartsa da benim içimde ki

Yaşanan fırtınalar kadar şiddetli olmayacağına göre teslim oluyorum bu rüzgara.

Benden tek kalacak küzün kokusu olacak.

Mutsuzluğumu kırgınlığımı bırakarak gideceğim.

Sevdim diyen hep bir yanımı aldı benden.

Sevdim Ddedi Ruh'umu Aaldı, 

Sevdim dedi gecelerimi,hecelerimi,düşüncelerimi aldı.

Ben mevsimler boyu büyüyen emekler verdim karşımdakine,

değerler verdim,onlar benden beni aldı.

Sevdim dedi inandırdı zarar vermeyeceğine,sevdim dedi inandım üzülmeyeceğime.

Ben sevdim deyince değer veriyordum,arıyor,soruyordum,gözüm yolda bekliyordum.

Sevdim demek kolay değildi ki, anlasın bilsin istiyordum.

Düşünsün,değerli olduğunu anlasın istiyordum.

Sevdim diyordum sevgimi gösteriyordum.

Öğrendim acıların hep sevdim diyenlerden geldiğini.

Değer verdiklerimizin bir kelimeyle bizi sildiklerini beklerken öğrendim.

Şimdi gözümde yaşlar,gönlümde aflar büyütüp uğurluyorum hepsini.

Mezarları çoğalıyor içime gömülenlerin.

Giden gitti deyip lanetlemiyorum bana bıraktıkları kederden dolayı.

Ağladım.

Değmezdi belki ama verdiğim emekler,

beklemeler,sevgiler tutmadı sözlerini.

Telefondan silemedim,sildim desem de ismini 

gönlümde ki yerini boşaltamadım aldığım darbelere rağmen.

Değmediğini bilsem de tutamadım kendimi ağladım.

En acısı değersizliğimi hissettirenleri yine de ymursadım.

Yine de üzüldüm onların acı çektiğini duyunca.

Yine de kıyamadım yaralarımı kanatanlara.

Okşadım değersizliğimle Yüreklerini.

Şimdi İnanmak Gelmiyor içimden.

Kim sevdim dese susuyor gözlerim, yüreğim en sevmiş olana Bbile 

Tereddütler ekiyorum yüreğimden.

İnanmak gelmiyor içimden.

Sevdim diyenden geliyor acılar,sancılar, umutsuz yarınlar.

Şimdi diyorum ki sevdim diyen yıkıyorsa beni bu kadar 

Sevmedim diyen neler yapar.?

Sevdim demişti bir arkadaşım,az önce onu da uğurladım.

Yolun açık olsun arkadaşım, 

Gün gelir sende yorulursun düşme.!