Duvara yaslanma yikilir,,i̇nsana güvenme ölür

İstanbul devamlı bir su problemi içerisindedir. 

Bu problemin çaresi asırlar önce Kanuni zamanında, 

Mimar Sinan’ın günlerinde konuşulmuş ve 

en büyük çare Sinan’la bulunmuştur. 

İstanbul’un o günkü nüfusu çoğalınca 

Kanuni Sultan Süleyman, Sinan’ı çağırır, der ki:

Mimarbaşı halkımız su ihtiyacı içinde. 

Bir at yükü suya çok miktar akçe ödüyorlar. 

Acaba halkımızın bu su ihtiyacını karşılamak için 

birçare düşünmez misiniz ?

Mimarbaşı der ki:

Sultanım siz müsaade buyurun, 

ben İstanbul’un çevresini bir dolaşayım, 

dışarıda mevcut suları İstanbul’a getirmenin 

mümkün olup olmadığını bir inceleyeyim 

ve ondan sonra size bir cevap veririm.”

Yan Yana Dizmeye Hazırım

Ve Sinan Ağa atına biner,yanına yardımcılarını da alır, 

Çekmece ‘den başlayarak kıyılan dolaşır, 

Beşiktaş’a kadar İstanbul’un kıyılarında, dereleri, 

akan suları tespit eder. 

Bu suların önü örüldüğü, 

baraj yapıldığı takdirde nereye kadar yükselir, 

nereden nereye kemer yapılarak İstanbul’a getirilebilir, 

bunun günlerce hesabını yapar ve 

Kanuni’nin huzuruna çıkar. 

Sultan sorar:

Mimarbaşı,İstanbul’a su getirmek mümkün müdür ? 

Mimarbaşının cevabı:

Belki sultanım. Ancak çok ağır bir şartı var.

Nedir o mimarbaşı ?

Sultanım,altın dolu keseleri 

ucu ucuna dizmek şartıyla ancak İstanbul’a su gelebilir.

Kanuni’nin cevabı şu olur: Mimarbaşı sen İstanbul’a 

su getirmenin mümkün olup olmadığını söyle. 

Eğer mümkünse ben keseleri uç uca değil, 

yan yana dizmeye razıyım.

Umumi Çeşmeler Halkın Malıdır…

Bunun üzerine Mimar Sinan kolları sıvar ve 

İstanbul’un dışındaki suları 

Kâğıthane civarında belli yerlerde toplar, 

oradan da dere içlerine büyük geçitler yaparak 

İstanbul’a getirir ve 

şehrin belli meydanlarında umumi çeşmeler yaparak 

suyu akıtır. 

Bu çeşmelerin tamamı da kırkı bulur. 

Ve Kırk Çeşme suları akmaya başlar.

O güne gelinceye kadar, 

musluk gibi bir adet olmadığı için 

sular boşa akıp gitmektedir. 

O gün çok pahalıya mal olan suyu artık bostanlara, 

yollara akıtmak istemiyorlar 

ve ilk defa İstanbul’da lüle dedikleri 

musluğu çeşmelere koyuyorlar.

Su böylesine pahalıya geldiği ve 

kıymet kazanmaya başladığı için 

Kanuni bir ferman çıkarır, der ki: 

İstanbul meydanlarındaki umumi çeşmeler halkın malıdır. 

Hiç kimse bu çeşmelerden gizlice 

yeraltından evine su alamayacaktır.

Bu umumi kaidenin bir istisnasını da koyar Kanuni. 

O da özel olarak Sinan’a iletilir. 

Denir ki: 

Sen İstanbul’a böylesine güzel bir çalışma sonunda 

kırk çeşme sularını getirdin. 

Sen evine özel olarak bir lüle su alabilirsin.

Ve Süleymaniye civarındaki meydan çeşmesinden 

Sinan’ın evine özel olarak yol yapılır ve su akıtılır. 

Böylece Mimar Sinan evinde özel suyu olan tek kişi olur.

Ve birgün Topkapı Sarayı Postacısı

Mimar Sinan Şehzade başı Camiini, 

Süleymaniye Camiini ve 

Edirne’deki Selimiye Camiini yaptıktan sonra yaşlanır. 

Devir hep öyle geçmemiştir. 

İtibarının yüksekte olduğu devirde, 

kendisinin kıymetini takdir edenler 

bir-bir bu dünyadan göçmüşlerdir. 

Kanuni de vefat etmiş, 

yerine başka padişahlar geçmiştir. 

Sinan 99 yaşına gelmiştir. 

Çevresindeki dostları göçtüğü için de 

kendisi İstanbul’da adeta yapayalnız kalmıştır. 

Ve yeni bir nesil yetişmiştir.

Bir gün Sinan’ın kapısına birisi gelip dayanır. 

Kapıyı çalar. 

Sinan bastonuna dayanarak kapıyı açar, ‘Buyurun’ der.

Gelen meçhul ihsan, 

Ben Topkapı Sarayı postacısıyım. 

Sizi divana çağırıyorlar. 

Herhalde bir soruşturmaya tabi tutulacaksınız” der.

Sinan Ağa, bu ihtiyar halinde, 

dostlarının tümünün göçüp gittiği, 

kendisini eserleri inşaat halindeyken görenlerin kalmadığı 

bu ihtiyar dünyada, 

Acaba Topkapı Sarayına niye çağırılıyorum diye 

bastonuna dayana-dayana gider.

Saraya girer,orada bir soruşturma heyeti kurulmuştur

Kadılar,ulemalar,müftüler,o günün vükelası. 

Sinan’a şöyle derler Sinan Ağa, hakkında şikâyet var. 

Eve su almak yasak olduğunu bilmezmisin, 

hiç kimse evine özel olarak su almasın’ diye 

padişah fermanı olduğu halde, 

sizin evinizde özel su varmış.”

Evet der, 

Cihan Padişahı bana öyle özel olarak müsaade etmişti. 

İstanbul’a yaptığım, su hizmetinden dolayı 

sadece benim şahsıma 

su müsaade etmişti de almıştım.

O zaman şu müsaadenizin, fermanını görelim de 

ses çıkarmayalım. 

Kimseye verilmemesine rağmen,sizinki devam etsin.

Sinan’ın cevabı şu: 

Ben o zaman 

Cihan Padişahından ferman istemekten hicap etmiştim. 

Fermanım falan yok,ama su benim evimde akıyor.

Divan müşkül durumda kalır, konuşmalar olur

Sinan büyük hizmetler etmiştir, evinde suyu aksın. 

Oradan başkaları cevap verir

Bu Âl-i Osman’a hizmet eden sadece Sinan mı ? 

Sinan gibi daha nice hizmet edenler vardır. 

Ya onların da evine özel su verilsin, ya da 

Sinan’a da bu ayrıcalık tanınmasın.

Divanda uzun münakaşalar olur, 

son olarak verilen karar şudur: 

Sinan gibi diğer hizmet edenlerin de 

evine su bağlanamayacağına 

göre, Sinan’a verilen su kesilmeli, 

fakat şimdiye kadar kullandığı su 

fermansız kullandığı için bir cezaya mucip olmamalıdır.

Ve bu karardan sonra Sinan evine gelir. 

Üzgün, bezgin, fakat fazla müteessir değil. 

Çünkü Sinan hizmetini Allah için yapmıştır. 

Kendisine bir ayrıcalık tanınsın, 

özel bir mükâfat verilsin diye değil.

Ve Sinan 100 yaşına girerken hastalanır yatağa düşer. 

Vefat sırasında bir bezi suya batırıp da 

dudağına çalmak isterlerken bakarlar ki, 

evindeki musluktan su akmıyor. 

İstanbul’a su getiren Sinan, susuz evde vefat eder. 

Vefat sırasında bu olayı 

başında konuşanlara verdiği cevap enteresandır:

Biz hizmetimizi dünyada bir bardak suya satacak kadar 

menfaat düşkünü değiliz. 

Biz hizmetimizi Allah için yaptık ve 

mükâfatını da ahirette bekliyoruz. 

Dünyada evimize su verilmediği için müteessir değiliz.

İnsanlar, Bel Bağlanacak Kadar Vefalı Değildir

Bu olayın bizlere verdiği mesajlar vardır. 

Dünyaya, şana, şöhrete, dosta, ahbaba, 

arka olmalara fazla güvenmemeli. 

Dünya öyle güvenilecek, 

insanlar öyle bel bağlanacak kadar vefalı değillerdir. 

Şartlar değişir, bugün sırtımız çok sağlam yerde olur, 

çok itibarlı insanlarla yakınlığımız olur. 

Ama yarın bir de bakarız ki, 

onların hepsi göçüp gitmiş, 

biz de dayanacak kimse bulamamışız.

İşte bu veciz söz KOCA SİNAN AĞANINDIR

DUVARA YASLANMA YIKILIR,,İNSANA GÜVENME ÖLÜR