Değmez bu hayat

Erdi yaş kemâle düşündüm şöyle

Kimsenin kalbini kırmaya değmez

Şimdi aram iyi şehir’le köy’le

Kimseyi üzmeye değmez bu hayat

Türlü yalanlarla kurulan düzen

Yok yere insanı durmadan üzen

Susuz ummanlar’da gemisi yüzen

Kimseyi üzmeye değmez bu hayat

İtibarın olsun gerisi boşa

Bu söylediklerim gitmez’ki hoşa

Ölüm denen hayat gelecek başa

Kimseyi üzmeye değmez bu hayat

Çırpına çırpına ne hale geldin

Dünya malı için dağları deldin

Bir parmak bal için boşuna yeldin

Kimseyi üzmeye değmez bu hayat

Bunca yıl koşturdun ne var elin’de ?

Hak kelâmı dönsün tatlı dilin’de

Hep estirip durdun yalan yelin’de

Kimseyi üzmeye değmez bu hayat

Malın mülkün hepsi dünya’da yalan

Düşünce sen olun arada kalan

Gösterin varmıdır elinde kalan !

Kimseyi üzmeye değmez bu hayat

İster bin’yıl,ister elli yıl yaşa

Sonunda adını yazarlar taşa

Acımaz azrail gözde’ki yaşa

Kimseyi üzmeye değmez bu hayat

Gerçekler acıdır gücenip küsme

Eşin’den dostun’dan selâmı kesme

Deli’poyraz olup zamansız esme

Kimseyi üzmeye değmez bu hayat

Der Durak’ım biter gençlik çağların

Hazan vurur güvendiğin dağların

Viran kalır bahçelerin bağların

Kimseyi üzmeye değmez bu hayat

Durak YİĞİT

Gönüllerin Şairi

KOCAELİ