Bu dünyadan göçmek

“Dünyadan ahirete göçmek 

bir bardaktan diğerine boşalmak gibidir…”

Nepal’de düşen uçağın enkazına ulaşıldı diyordu spiker. 

Dağın eteğinde, paramparça olmuş uçak görüntüleri.

Hani bizde o uçakta olabilirdik. 

Hayal ediyorum ki, 

uçak düşmeye başlamış ölüm muhakkak, 

nasıl bir ruh hali içinde olurdum ki ? 

O an neler düşünürdüm. 

Dünyalık neleri düşürürdüm.

Cep telefonunu açıp ben ölüyorum diye 

kimseye telefon etmezdim en azından. 

Yahut kendi bu acıklı halimi videoya kaydedip 

sosyal medyada paylaşmazdım da.

Kendi sonumu seyrederken, 

bu ana kadar seyrettiklerimin 

beni acıyarak seyrettiğine tanık olurdum herhalde. 

Paramparça olurken acı hissedermiydim ki ? 

İnsan en çok ölüm anında acı çekermiyim diye düşünür ya.

O an etrafımda kimleri görürdüm ki ? 

Beni teselli eden olur muydu ? 

Ruhumun parçalanmış tenime bakarken 

şaşkın halini hayal bile edemiyorum.

İnsan ne kadar zengin olursa olsun, 

ne kadar teknolojik donananıma sahip olursa olsun.

En iyisini yaşasa, ölüme garanti yok. 

En keyifli bir anımız da 

keyfimizin bozulduğu anlara tanık olacağımız gibi 

ölüme de tanık olabiliriz. 

Hani dipdiriydi, yaşam doluydu, 

nasıl oldu da kalp krizi geçirdi bu gencecik yaşta 

ve öldü dediğimiz nelere tanık oluyoruz. 

Bizim hayatımız devam ettiği için 

bir çırpıda onları unutup hayata devam ediyoruz. 

Ne yazık ki, ölümle çıkılacak sonsuz yolculuğa 

hazırlık yapmıyoruz. 

Bu halimizle pek perişan bir son  

bekliyor bizi sonuçta.

Hani bunları yazarken ben bundan geri değilim. 

Bunu yazarken ben de kendi halime bakıyor 

ve ne yapabilirim, nasıl bir hayatın içindeyim, 

kimlerle yatıp kalkıyorum diye derinden düşünüyorum. 

Haberleri izlerken, kah bir depremde, 

kah bir yanardağ lavlarında kah tsunami ile 

boğularak ölenlerle ben de ölüyorum. 

Onların öldüğü anı düşünüyorum. 

Neler hissediyorlar diye ders alıyorum.

Güncel, seçimler konuşulurken, 

çıkarlar çatışması yaşanırken, 

herkes ben kazanayım derken.

Kirli çamaşırları ortaya döküp düşmanlıkları kusarken.

Allah korusun bir afet başımıza gelse, 

çok kişinin öldüğünü görsek kim siyaseti hatırlar, 

çıkarları düşünür ki ? 

Bu siyasi görüntü bile başlı başına bir afet gibi aslında

Azmış,kudurmuş sonunu düşünmeyen insanlık kitleleri

Siyaset insanı ölümden kurtarmıyor ki ! 

Diğer yandan kim ne kazanırsa ölünce 

dünyadan mezarına mı götürüyor ki…

Derde çare aramayıp erteledikçe 

o derde çare bulunamaz hale geliyor 

ve nihai son o kişiyi buluyor. 

Bardağımız dolduğunda başka bardağa doluyor 

ve biz başka bir bardağa alışıyoruz. 

İkinci bardak öylesi büyük ki… 

ilk bardağın kirlerini yakacak mekanizmaları da var. 

Kirleri kabul etmiyor asla… 

Bu yüzden dünyada yaşarken kirlenmeden yaşamak gerek. 

Tertemiz,kimsenin kalbini kırmadan 

bu dünyadan göçüp gitmektir.

Evet, bunu yaşarken yapabilene ne mutlu, 

hele ki bu kirlenmiş ve vurdumduymaz toplumda.

Şu an ne konuşuyoruz,biraz sonra ne konuşuyor olacağız. 

Konuşabilecek miyiz ?

Dost diyeyim dar günde, ol yanımda

Güler yüzle ayağa kaldır beni

Dost diyeyim gir sımsıcak kanıma

Güzel sözle ayağa kaldır beni

Küstürdüysem küslük affette bitsin

Ne kötülük etmişsem unut gitsin

Allah için sev şer buzları eritsin

Eğrim düzle ayağa kaldır beni

Kimde yok ki dünya sınavı ağır

Duygudaş ol derdime olma sağır

Etme bulma dünyası hayrı çağır

Halim dozla ayağa kaldır beni

Bilirim sen doğru yola öndersin

Dua et ki Allah sebep göndersin

Tövbe edip Mevlam hayra döndersin

Oku cüzle ayağa kaldır beni